Ben ne oldum, sen ne oldun

Dinazor aşkım, kemik oldu, ufalandı, ufalandı, ufalandı
Asırlarda petrol oldum, yandım, is oldum,
Göğe erdim, bulut oldum.
Okyanusa düştüm, durdum yıllarca
Şimdi eridim eridim erdim, sen oldum.

Midye kabuğu duygularını açınca
İnci tanesi hislerin döküldüler avucuma
Oradan yüreğimin en ücra, en karanlık köşesine
Kor oldu, ışık tuttu,
Dumanı efkarımı basan sigaram oldu yüreğimde.

Kulak mememde gülümseyen fısıltıların.
Parmaklarımın arasından defalarca kayan
Çocuk parklarından hiç çıkmayan
Çocuk oldu parmakların.

Ben ben oldum, kendim oldum.
Seven erkek oldum.
Baş aktör, baş pehlivan,
Dağları delen adam oldum.

Dört yaprak yoncam oldun,
Paletimin en mavi guajı,
Kemanımda en tiz ses,
Soframda en sıcak ekmek sen oldun.
Tarlamın kırmızı domatesi,
Defterimin en çok kalpli sayfası sen oldun.
Boğazda en çok haykıran martı oldun,
En ince çizgim, en yeşilim,

En süksem, lüksüm, tutkum oldun.
Dolabıma sardunya oldun
Yeni yıl hediyem,
Ramazanda iftar sofram oldun.

Ben sonbahar oldum,
Bir sarı yaprak ve bir kuru dal oldum
Ve sen ilkbahar, damla damla su oldun,

Beni yerdem alan, yeşil yeşil ışığa tutan
Sevgi oldun, sevgilim oldun.

Yılmaz Yörü

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine aittir.