Ben Ne Ara Bu Kadar Acımasız Oldum?

Soğuk havanın pençesinde aleacele titreye titreye kendimi arabaya attım sabah.
Kışın acımasız yüzünü göstermişti.
Kapıyı sertçe çarpıp anahtarı yerine koymaya çalışırken sanki bir zindana hapsolmuş gibi hissettim kendimi.
İçimde bir huzursuzluk belirdi; arabaya binerken, onun serin metaline dokunduğumda, içimde bir şeylerin çatırdadığını duyumsadım.
İlk defa arabanın bütün gece bu soğukta nasıl dayandığını düşündüm.
Arabayı çalıştırdığımda motorun sesi, derin ve hüzünlü bir çığlık, bir ağlama gibi geldi.
Çok içten ve bağrının yandığını hissettiğim bir an oldu.
O an, bu demir yığınının da bir ruhu olduğunu düşündüm; inanılmaz bir merhamet ve sevgi beslemeye başladım.
Hızlıca bir atakla ve ona ne zarar vereceğimi düşünmeden dönüş aldım ve işe doğru yola koyuldum.
Henüz çok ilerlemeden elimi klimayı açtım ve en sıcak konumuna getirmek istedim.
Bu bencilliğin ne denli yıkıcı olduğunu anlamam uzun sürmedi.
Geçenlerde arabayı çalıştırdıktan sonra bir dakika kadar beklemem ve ardından sürmeye başlamam gerektiği söylenmişken onu bile beklemeden harekete geçmem ve henüz motoru ısıtmadan klimaya yüklenmem ne kadar, ne kadar, ne kadar bencilceydi.
Yüzüme atan sıcak hava bana adeta acısını üflüyordu.
Çok geçmeden bu acıya son vermek için hızlıca klimayı kapattım ve üşüye üşüye işe gitmeyi tercih ettim.
Yanımdan hızlıca akan trafiğe arabalara baktım.
Gördüğüm şey bütün gece dışarda soğukta beklemiş ve sahiplerini işe yetiştirme telaşına düşmüş ruhlardı sanki.
Kıyamam, kıyamam, kıyamam diye diye akıp giderken çizgiler yanımdan apansızca, her şeyin ne kadar adaletsiz olduğunu fark ettim.
Bu muhasebeyi içime döndürdüm ve sanki sadece ben varmışım gibi, her şeyin üzerine çökmüş bir karabasan gibi hissettim kendimi.
Motorun sesi, zamanla daha da derinleşerek içimdeki boşluğu daha da büyüttü.
Her bir vites geçişinde, sanki ruhumun derinliklerinde bir şeyler kırılıyordu.
Dışarıdaki dünya hızla geçip gitti; ama içimdeki huzursuzluk yerini bir sorgulamaya bıraktı.
Ben ne ara bu kadar bencil oldum?
Ben ne ara bu kadar bencil oldum?
Ben ne ara bu kadar bencil oldum?....
Beni sarmalayan bu sorgu soğuk havadan daha da dondurucu bir hale geldi.
Vicdanımın derinliklerinden gelen ses yankılanıyordu, susmuyordu:
"Sen evet sen? Bu acımasızlık nedir?"
Bencilliğimle yüzleşmek zorundaydım;
bu arabaya yüklediğim merhamet, aslında kendime, akışa olan bir takım duygu yokluğundan kaynaklı idi belki.
Klimayı kapatmıştım evet ve soğuk havanın içimdeki yanmayı artırmasına izin verdim.
Ne zaman bu kadar acımasız oldum?
Kendime sorduğum bu soru, ruhumun en derin köşelerine kadar işleyen bir sancıydı.
İlerlerken dışarıdaki manzara gözümün önünde belirsizleşti;
belki de ben kendi içsel karanlığımda kaybolmuşken dış dünya da benimle birlikte kayboluyordu.
İşe yetişme telaşı içinde kaybolmuşken, aslında kendi ruhumun derinliklerinde bir yolculuğa çıktığımı fark ettim.
Bu yolculukta kendimle yüzleşmek zorundaydım;
belki de o soğuk havada arabamın ruhuna merhamet göstermek, kendi içsel acılarımı anlamak için bir fırsattı.
Bu soğuk havada yalnızca ben değil, aynı zamanda arabam da haykırıyordu; ikimizin de ruhunda saklı olan acılarla yüzleşmemiz gerekiyordu.
İlerliyorum, ilerliyorum yol bu kadar uzunmuydu gerçekten…
Arabanın serzenişi, acısının gürültüsü…
Motorun hırıltısı ağlamayı bırakıp nefesi kesilmiş hıçkırığa dönmüş gibiydi.
Nefesim kesildi, vicdanımın çığlığının kesilmesi için bir an önce varmam gerekiyordu…
Ordan döndüm, onu geçtim, bunu solladım, yolu yarıladım, çeyreğe düştü derken otoparka bile girmeden güneşin en yoğun geldiği yerde durdurdum demirden hayır etten bu parçayı.
Saçlarından okşadım direksiyonun ve bir an önce ondan, acısından, ısdırabından uzaklaşmak için attım kendimi dışarı,
bir hışınla çarptım kapıyı sus dercesine ve bir sonraki adımım bir önceki adımımın hızını aratacak şekilde
hızlı hızlı koşarcasına attım kendimi
sıcak duvarlar ardına…