Ben ne anlarım şiirden?

Bana şair demeyin...
Ozan da demeyin..
Ne anlarım ben şiirden?
şair olmaktan, ozan yaşamaktan?
Boş gezerim ancak...
Avareyim...
Beceremem asla..
Kırılsın kalemim,
zaten iş yapmıyor...
Mahlas da eklerim ama,
Neyime gerek mahlas?

Ben ne anlarım şiirden?
vermişler elime kalemi
yazmışım sadece içimdekileri,
dökmüşüm gözyaşlarımı satırlara,
ağlamış durmuşum,
gözyaşımı silen olmamış.
silmeyin gözyaşımı,
ellerimi tutun.
bakın o yaşlı gözlere...
sadece bakın...

gerçekten anlamam şiirden,
okumayı da azck bilirim..
Ben Yunus'u, Pir Sultan'ı bilirim,
Veysel, Karacaoğlan, Dadaloğlu,
Mahzuni, Emrah, Köroğlu...
atamdır bunlar,
su dökerim yattıkları yerlere,
çiçekler açsın..
tomurcuklar gönlümde çıkıversin..
dua da edeyim..
ama sadece edeyim,
yazmayım şiir falan..

ne anlarım ben şiirden?
kafiyeden, mecazdan ve rediften,
koşmadan yahut deyişten?
gerçekten bilmem, diyemem sözleri...
kağıtlara yazmaya çalışırım,
hep gözyaşım dökülür...
ıslanır o kağıt
kimseye gösteremem, saklarım içimde..

ben şiir yazamam dostlar,
şiir ile tanışmadıkça,
sevgiyi bulsam da okuyucular,
sevgi benim olmadıkça..
ben göründüğüm gibi hareket ederim,
bazen hareket ettiğim gibi görünürüm,
içim dışım birdir, dışım içimden tatlı,
bu yazdıklarım yalandır, nerede hakikatı?

yazamam dostlar şiir falan,
ben ne anlarım şiirden?
Ozanlıktan veya şairlikten...