yağmurun yağdığına inanıp buluta tapan
şemsiyesini havaya savurup güneşte yakan
gözlerini toprağa dikip kör çiçekler açan
her kaybolduğunda ağlayan
ben nasıl bir insan oldum böyle
beynimi ağacın gölgesine asıp unutmalıyım kendimi
yol kenarındaki
yağmur mazgallarını
kumbara sanıp
harçlığımı atardım
bu yüzden en çok
denizden alacaklıyım.
Devamını Oku
yağmur mazgallarını
kumbara sanıp
harçlığımı atardım
bu yüzden en çok
denizden alacaklıyım.




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta