Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
İnsan yaşadığı coğrafyanın ürünü...Aşık olmasına oluruz da sert severiz, ondandır anlaşılmayışımız...Güzeldi, tebrikler...
Çok samimi bir şiir, olması gerektiği gibi, ellerinize sağlık
"El aman
Kurbanın olurum
Nefsime uyup ta bir an
Ben nasıl âşık olurum"
özgür ruhlar aşık olmaz mı, Aşk nefis işi midir? diye düşündüm...aşk olmazsa asi ruhlar nasıl islah olsun, onca zorluklara nasıl katlanılsın? nefis insanı yoldan çıkarır ama aşk doğru yolu buldurur ...Şairin işi düşündürmek olunca işi yapmış..kutluyorum..saygıyla selamlar
Şiir çok güzel. Ancak iki şiir gibi... Evet bölüm arasi baglantiniz cok güzel; ne varki iki siir okudum gibi hissettim. Birinin yolu kisa olsun. Bu benim görüşüm. Ama şiirdeki doku sahane. Ben de dik yamacli kayalari bilirim. Dagini da eskiyasini da... Yörenin cografi ve külrürel dokusunu iyi islemissiniz. Öte yandan klasik roman gibi herkese ve her döneme hitap edebilir siir. Kutluyorum.
Ellerine yürek sesi kalemine sağlık adeta tuvale resim yapar gibi dizelere gönlünden geçenleri bütün içtenliğinizle serivermişsin, zevkle okudum sanki oraları gezmiş görmüş ve yüreğindeki hissetmiş gibi oldum yürekte o güzellik olmasa bunlar yazılmaz bunları yazan da sevgisiz kalamaz tekrar tebrik ediyor nicelerine diyor sevgi ve muhabbetle selamlıyorum. Sevgili şair dostum..
kurgusu ve şiirselliği
anlatımı ile güzeldi....
tebrik ederim...
El aman sevgide varsa biraz zor bazı durumlar gercekleşir tam puanla sevgiler
Sn.Okatan "zor" diyorsunuz fakat zoru başarmak marifet değilmidir,hayat zaten zor birilerine tutunmadan yaşamak çok zor sanat,saygımla...
Farklı bir pencereden bakarak yazılmış bir şiir.
Yüreğinize sağlık Recep Bey.Saygılar..
Zor yaşamlarda,
ancak biri birine tutunarak
hayatta kalmanın mümkün olabildiğini öğrenmiş kişiler için ,
sevmek;
kendinden öte
birini sevmek
birinden öte
bir şeyleri sevmek...... demektir..
Dağlar kadar kocaman
ovalar kadar hudutsuzdur yürekleri
ve
zincir vurulamayan özgürlük ruhlarının
tek demir attığı yer
sevdadır.
Ne güzel işlenmiş bu hal. Yüreğinize sağlık.
Saygılarımla efendim.
Bu şiir ile ilgili 28 tane yorum bulunmakta