Ben Nası Unuturum seni? Şiiri - Zuhal K ...

Hayatımdaki boş ve sürünen yaralı cümlelerin zamirisin artık.
Yalnızlığın pençesinde,
Soğuk gecelere dayanan bir serçenin,
Çırpınışına benzetiyorum sana olan aşkımı.
Çaresiz, umutsuz, kimsesiz bir gecenin,
Güneş doğunca öleceğini bildiği gibi.
Her şeye rağmen dayan diyen yüreğim uçurumlarda.
Dipsiz bir kuyunun karanlığında gözbebeklerim şimdi.
Yasak sevdalara esir her zamanki gibi beynim.
Hep imkansıza, imkansız aşklara kelepçeli ellerim.

Sensiz, garip küçücüğüm, savunmasız bu hayatta.
Bakışım bile kendime yabancı,sevişlerim yalan..
Ne gittiğim diyar tanır beni, nede yorgun sokaklar
Zavallı aşklara yasaklıyorum artık kendimi.

Şiirlerim gibi yalan ve kadersiz.
Seni gördüğüm günden beri umudum.
Beni kendime mahkum ettiğinden beri.
Bir insana garip ve acı gelebilir mi? Böyle bir sevgi.
Sensizlik yok ederken duvarlarımı,
Benliğimi, beni ben eden duygularımı.
Ve; kendime bile yabancı sözlerimi.
Aklıma inat yürü diyen kalbimi ve ayaklarıma.
Bedenime bile söz geçiremezken,
Söyle şimdi nasıl unuturum seni?

Her simayı sen gibi görürken ve her sesi senin sesin sanırken
Gözümü her kapattığımda o gelir belki diye düşünürken.
Yalnızlığın adını sen koyup; senli bir dünya kurmuşken.
Söyle şimdi ben nasıl unuturum seni.

Ateşin suya, yağmurun toprağa,
Bir bebeğin annesine hasreti gibi hasretim sana
Şimdi sen bunlardan habersiz.
Yalan olup gitmişsin ellerimden, gözlerimden, yüreğimden.
Söyle şimdi yalan olmuş yüreğimin sesi
Ben nasıl unuturum seni.

Yüreğim sen varken öksüz bu hayatta
Yetim kalan en hırçın dalganın adıyım şimdi.
Gözlerimden dökülen nefretim ve kor gibi kalbim
Kim düşse ağlarıma eritirim belki
Kanadı kırık kuş misali pencerende
Yorgunluğun adıyım şimdi.
Sensiz her geçen gün derinleşir yaralarım.
Artar acılarım..
Söyle kaderin acı oyunu
Ben nasıl unuturum şimdi seni.