Ben mutlu olmak istemiştim!

Sonbahar akşamı..
Hava rüzgarlı..
Sadece bir cümle..
İçimi ısıttı..
Sadece ufak bir aşk istedim senden...
Sadece ufak bir ışık bekledim..........
Belki adını koyamadığım..
Yaşayamadığım birşeysin şu anda..
Belki elimi uzatamadığım..
Ne ettiğinden,neler yaptığından..
Habersiz.. Bir gemisin ufukta..

İşte gün geldi yaklaşıyoruz..
Belki ölüm kapıda gün geçtikçe eriyoruz..
Sonumuz gözüküyor,kapı aralanıyor yavaş yavaş..
Artık herşey bitiyor belki..
Tüm insanlar teker teker sırtlarını çeviriyor bana..
Kendi ailem bile..
Artık anlam veremiyorum onlara...

Oysa ben mutluluğu istemiştim..
Oysa ki ben mutlu olmak istemiştim!
Mutlu olacağım insana doğru gitmek,
Tüm engelleri bir bir,teker teker silmek istemiştim!
Ama bir engeli aşarken, bir engeli silerken..
Geride kapanmayacak yaralar açmak istememiştim!

İşte beklediğim gibi olmadı..
Sana bir saniye daha yakınlık dedim..
Ve bir çok şeyi hiçe saydım..
Oğlu dendiğinde yüreği sızlayan babamı bile saymadım..
Keşke geri dönebilsem...
Keşke geriye çevirebilsem..
Babamı tercih etsem bu hasret yerine..
Onun yanında olsam..
Bu göz yaşlarını bir hiç uğruna değil..
Onun yolunda döksem..

Bir değeri olsa yaşadıklarımın..
Bir nedeni olsa keşke yaşayacaklarımın..
Yaşacaklarıma doğru yol alırken yanımda mutluluk değil..
Bir tek babam olsa, bir tek o olsa bana yeter..
Özledim... Belki seni, belki babamı..
Belki eskiyi özledim...
Ama sonuçta bir özlemdir içimde beslediğim..
Bir hasrettir..