Ben mutlu adam! Şiiri - Ferdi Yavruöztürk

Ben mutlu kişi!
Geçen sormuşlardı sen neden varsın acaba ?
Ne desem beğenirsiniz?
-Ben mutlu adam!
Sonra hep bir ağızdan gülmeleri.
İmreniyorum onlardan , iğreniyordum kahkahalarından.
Defterime çizdiğim kayıp güvercinim ise savruluyordu iğrenç kahkahaların ardından
Tek gözlü kedimi okşayarak.
-Ben mutlu adam!
Mutlu demişken aklıma geldi, neyi seyirmiş tim bugün ?
Neyi seyirmiş tim o kamyonetin arkasında ?

Derken dürtüyor beni koca sakallı kirli bir adam,
-Hey!
-Sana diyorum, serseri!
Gerçi sarhoştu , olsun bana ne ondan.
Bir kitapçı vardı adı Orhan 'mıydı ne ?
Uyandırırdım her sabah
Uyanır uyanmaz nasihat ederdi gülerek
Başkası olsa ismini Nasihat Otu koyardı çoktan,

Uyandırılmayı bekliyormuşçasına uyuyordu.
-Yüzün diyordu bir evreni ağlatacak, yüzün koca bir evreni güldürecek
-İnsan ölmek için yaratıldı, ayakların artist olacak, saçların Ağrı dedirtecek dağ kadar.
"Ben şiir yazacağım" dedim.
-Bir şiir sever miydi seni, okşar mıydı saçlarını, uyandırır mıydı sabahları mesela ?

Şiiri dikenlerle sararım, öperim icabında.

Ölü güvercinim, sana geliyorum!
Bir karga var kolumda insansı, paçasız, renksiz ve çok çirkin.
Ben ki susarak ağlıyordum aylarca.
Ben mutlu kişi!
Üst üste sıralanmayan anlamsız şiirlerden ibaret olsun yüzüm.
Bulutlara mı sorsunlar ?
Soranlara gitti dersin, kuru bir ağacın altında oturuyor,
Çok gülüyor dersin!
Ben mutlu kişi.