Ben minik bir salıncağım
Yeşil bir park içinde.
Ne kadar tutunsam da ulu bir çınara
Üzerimdekilerin yüreği kadar
Sallantılıyım gün boyu.
Her çıkışın inişi bendedir.
Ben insan ömrünün ta kendisiyim,
Herkes beni oyuncak sanar eğlenir.
Ben hayal aleminin efendisiyim.
Ademoğlu doğar anne kucağındadır
Bense bir çınar kollarındayım
O aşık olur sevda ocağındadır.
Bende hep sallanmaktayım!
İki kişi gelip sallanırlar bende
Onlar için adeta durur zaman
İmrenirim hep onlar gidende
Ama onlara göre aşkı anlamam.
Bir zaman sonra, kimse gelmez
Ama ben hep sallanmaktayım.
Ayrılık rüzgarları sallar beni yine de
Boşa geçen zamanı simgelerim
Kimse bilmez…
Yağmurun kokusu damlarla beraber
İner leylak kokan bulutlardan aheste
Toplanır sofra,toplanır domates biber
Bir garip ıslaklıkla biter piknik ansızın
Taş yağıyormuşçasına kaçıverir insanlar
Eski bir pikabın kasasına sığınırlar ıslanmaksızın
Bende üşüdüm desem?
Ama salıncak üşümekten ne anlar!
Kayıt Tarihi : 11.8.2007 02:42:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!