Ben Madenci Şiiri - Sezayi Tuğla

BEN MADENCİ

Ben madenci, Türkiye’min kara bahtlı evladı.
Ali-Mehmet-Hasan olur biz bahtsızların adı.
Ekmek parası kazanmak, hepimizin muradı.
Kazma ile yer altında kaderimi yazarım,
Kazıdığım her bir oyuk, olur benim mezarım.

Tüm Dünya’yı yasa boğdu Soma’daki bu acı,
Şu gerçek ki, madencilik Yurdumun ihtiyacı,
Yetkililer bir an önce bulsun buna ilacı.
Aksi halde bir onulmaz yara olur, azarım,
Şayet çare bulunmazsa, ocak olur mezarım.

Kömür gözlü çocuklarım, babalarını özler,
Kara gözlü anneleri, hasret ile yol gözler,
“Bir an evvel geleceğim” diye verilen sözler,
Sözde kaldı, yoktur benim cumartesi pazarım,
Yer altında galeriler, olur benim mezarım.

Bakışlarım umut dolu, yüzüm kömür karası,
Ölüm maden ocağında kaş ile göz arası,
Toprak çöker, yer üstünde yapılır yaygarası.
Yer altında olsam bile üstünüzde nazarım.
Üsttekiler! Siz sağ olun, bura benim mezarım.

Felaket üstüme çökmüş, bağırarak ölmüşüm,
Güneş yüzü göremeden, burda şehit olmuşum,
Selam size yaşayanlar, ben Cenneti bulmuşum.
Rabbime kavuşmak için, seve seve kazarım,
Yer altında olsa bile, gül bahçesi mezarım.

(31 Mayıs 2014)