Ben'liğim | İbrahim Çiçek

Bu yollar bizi ayaklarımızdan tanır.. Ayakkabılarımızdan...
Muzdaripliğimizi bilir bu yollar
ve dağlar mahcubiyetimizi tanır..
Bu güneş yorgunluğumuzu bilir..
Rüzgâr taşır sevdamızı..

Ey adı en çok yolculuklara yakışan!
Kimi küçük kimi yorgun kimi zamansız hayallerin,
Ha bir de en güzel düşlerin bekleneni
Bir adı umut, bir adı sevda, bir adı direniş olan!

Ey savaşlara hazırlanan ve barışa güvercin benliğim! Hey gidi zamana esir..mekâna sığmayanım..
Dört yanımın, buğulu gözyaşı zindanlarının esiri
Kaç asırlık gökyüzünün tutkusudur benliğinde Ayaklarını terleten yorgunlukları biriktiren

Ve hangi varılmaz dağın zirvelerinden eteklerine bürüdüğün dumandır üzerindeki..

Bu koku bir karanfilin esintisinden midir?
Yahut kurumuş gül yapraklarının suya değen teni mi?

Ey geceye şiir gibi düşenim..
İzbeli sokakların sarhoşluğunda birikmişim.
Loş kaldırım taşlarına tünemişim.
Dalgaların haşinliğinden ve ağızların hoyratlığından, Hangi yelkendir tutunduğun..
Ve hangi selamet sahilidir uğruna vurulduğun..

Biçilmez cümleler biriktirdiğin olurdu ya
Sükûtuna muhtaç olduğun onca kelimeleri
Savururken umarsızlığı giyinmişler.
Ve sen üryan bir çaresizliğin ardında
Her sabaha cennet rengini kuşanmış umutlarla çıkarken Değil mi ki gecenin ayazı ve kışın meltemi
Baharın renklerini çiçekten, taçlarda taşıyarak karşılar seni

Bir ben tutar yakamdan ve bir sen dökülür
Issız ormanların kuytu köşelerinden Y
ankılanır bir ben bir sen sadâsı
Varsa nahoşluğu seslerin
Gözlerin var şaha kaldıran duaları..

İşitenin olmaz sanma..
Ellerin terliyorsa gözlerinin sesiyle
Toprak kadar sert, toprak kadar yumuşak
Toprak kadar mert ve merhametle kucakla
Dağlar basarak bağrına
Kıvılcım kıvılcım
Büyüterek içinin yangınlarını
Yön ver!
Kendine.. Kendine.. Kendine...

Bu Şiir Sığınak Edebiyat Mecmuası'nda Yayımlanmıştır.