Ben Kurtuluş Parkı'ında Ölmeliğim

Ben Kurtuluş Parkı’nda ölmeliyim
Belki bir ilkbahar mevsiminde
Bir ince yağmur ıslatırken geceyi
Uzun gurbetimin ilk ve son durağından
Her şeye veda etmeliyim

Üstümü gün örterken, bulmalı beni biri
Her yanımda Ankara’nın ağlayan güvercinleri

Ben Kurtuluş Parkı’nda ölmeliyim
Belkibir yaz mevsiminde
Bir ihtiyar ağacın dibinde
Gökteki yıldızlardan habersiz
Ebedi yorganıma, geldiğim yere dönmeliyim

İncinmemişti benden, beni incitenlerin hiç biri
Meğer ben gibilerin, bu dünyada yokmuş yeri

Ben Kurtuluş Parkı’nda ölmeliyim
Belki bir sonbahar mevsiminde
Yırtarken geceyi, bir kedinin çığlığı,
Yapraklar örtmeli, artık üşümeyen ellerimi
Akıbetimi uluyan köpeklerle bildirmeliyim

Kimileri der mi ki galiba sarhoşun biri,
Haşa! Yaratan bilir dudağımdaki son heceleri

Ben Kurtuluş Parkı’nda ölmeliyim
Belki bir kış mevsiminde
Bir beyaz ölüm örtmeli üstümü
Ayın gözyaşları donarken
Sanki hayata gelmemiş gibi gitmeliyim

Savcı, ecel derken, eğer gülüyorsa birileri
Onlara bıraktım, bitmeyen gündüzleri ve sabahsız geceleri…

01/01/2 01 0 // saat:01.01//Ankara

Hüseyin Celep