Ben Küçüktüm Şiiri - Resul Efe

Ben küçüktüm… ellerimde çiçekler vardı. Boyamaya çalıştığım kağıtlara çizdiğim. Yer yer yırtılmış… şimdi bile öğrenemedim kalemi bir bıçak gibi sıkmadan kağıt üzerinde dolaştırmayı. Yer yer delikler vardı. Evimin kapısından dışarısını gözlediğim delikler... hep karşı komşuya gelen akrabalar hep ben ve o delik… kara delikler gibi.. kaç kez kayboldum. Kimler çıkarttı beni içlerinden. işten çıkartılan insanlar gibi. Hep beklerim ellerimde çiçekler vardı çocuk şarkıları söylüyordum sonra beklemekten sıkılınca. Bir gün bir gün bir çocuk… bol bol şeker yiyordum ve sadece rüyada görebiliyordum memleketimin halini. Kollarımdan sadece rüyamda tutuyorlardı. Ben rüyalara inanmazdım. Şimdi inanır oldum. Hem de insanların kağıt gibi parçalandığına.
Gece açık olurdu mahallenin bakkalı. Neyüdü belirsiz üç beş adam toplanırdı içeriye. Ellerinde şişeler sonra bağıra bağıra giderlerdi sokağı terk ettikten sonra. Ben duvarlara resimler yapardım gülen resimler. O kadar mutluluğa dayanamaz sonra ağlardım. Ellerimle ağlardım hem de...sonra kafamla en sonda bileklerimle. Acı gibi vururdu yüzüme ahlaksızlık. Evet bu yolu ben seçmiştim. Şekerlemelerle aram iyiydi. Sonra ben bir yolun ortasında bulundum. Gözlerim kapalıydı. Ellerimde çiçekler vardı. Üzerinde de birkaç not. Bedenimin etrafını futbol sahası gibi sarmışlardı. Yılın derb
..........
..........