Ben Küçükken Şiiri - Atila Günal

Hep
Yeni bir yıla girerken
Yeni bir yaşama giriliyor sanırdım
Ben küçükken

Yeni yıla girince
Birden bire eski olan her şey
Yok oluverecek sanırdım
Ben küçükken

Sokaklarda
Çaresizlikten büzülmüş
Üşüyen çocuklar
Uyanıverince sıcacık bir evde
Bir soba başında uyanıverecek
Sanırdım ben küçükken

Akşam olunca işinden çıkmış işçiler
Memur amcalar ablalar
Belediye otobüslerindeki
Üst üste gitme telaşlarının
Aniden biterek
Belki de ışınlanıvereceklerini
Sanırdım ben küçükken

Yıllar geçti
Ben mi büyüdüm
Dünya mı küçüldü anlayamadım
Gazeteler televizyonlar
Her geçen gün
Daha çok ölüm
Daha çok haksızlık haberi yazmaya başladı galiba
Halbuki
Bunların her yılbaşında
Aniden bitivereceklerini
Sanırdım ben küçükken

Yeni yıllar üst üste gelmeye başladı
Her yeni yıl girişinde
Sanki dünyanın bir sonu geliyor
Bir yeni başlangıcı yaşanıyor
Sanki her şey eskiyor da
Yeni yılda her şey yenilecek gibi geliyor
Ama öyle olmadı işte
Her yeni yıl girişinde
Gökler renkli ışıklarla daha çok aydınlatıldı
Her yeni yıl başlarken

İnsanların birbirini
Sadece ve anlık kucakladıklarını
Her yeni yıl sabahında yine herkesin
Aynı nefretle birbirinin boğazına sarıldıklarını

Yine herkesin
Gökleri rengarenk ışıklarla aydınlatan havai fişeklerini
Füzelere dönüştürüp can aldıklarını

Yine herkesin
Ay sonu hesaplarını bir türlü tutturamadıklarını

Yine herkesin
Aşklarını günlük yaşadıklarını
Arzuyu aşk sanmayı sürdürdüklerini

Yine herkesin
Yollarda can alma yarışına girdiklerini

Yine herkesin
Komşusunun tavuğunu kaz olarak gördüğünü

Yine herkesin
Hiç değişmediğini,hiç yenilenmediğini
Ölümsüz aşkları asırlar öncesinden andığını
Umutsuzlukların kat kat artarak sürdüğünü
Meğer yeni yılların
Sadece kapitalist düzenin
Para harcatma yarışının bir oyunu olduğunu
İçkilerin masalarda su yerine tüketilerek
Emeklerin kimlere yedirildiğini
Gözümüzden kaçırmakmış…

Yeni yılınız kutlu olsun
Ama bu kez lütfen
Gerçekten kutlu olsun
Yeni yılda lütfen yenilenin
İnsanız biz…
Hatırlayın….
Lütfen…