Ben Küçükken Şiiri - Murat Kaymak

Ben küçükken dünyaya alışmaktan korkardım.
Şimdi bakıyorum da popüler olmuş dünya.
Kışın ikindi vakti çıktığı zaman kızıl güneş,
Ay romantizminden bahsedenlerin alnını karışlardım.

Ezan okunurken cinler, şeytanlar kaçardı ben küçükken.
Bense uluyan köpeklerin boğaz altını kaşırdım.
Kıtmir’in selamını veremeden bir cin çarpmıştı yüzüme,
Uyandığımda yanımdaki köpek yoktu.
Sadece akranlarım, hemşireler ve annem vardı.
Sert çarpmıştım bu kez burnum kanıyordu.
O gün altı yaşındaydım şimdi anımsıyorum.
Köpekler değil de ben de bir zamanlar uluyordum.
Kulak veren olmadı, boğaz altımı zaten kaşıtmam.

Ben küçükken uyuyamazdım geceleri
Cinler telaşa girerdi ettiğim dualardan.
Uyanıp; rüyalarımdan bahsedince insanlara,
Kimseye anlatma derlerdi fütursuzca.
Kalbimin mühürlendiğini söylediler yazık ki inanmıştım.
Yıllarca dört kere ağzıma dört kere burnuma su verdim.
Ve mekiri ararken kendimi,
Kendimden kaçarken mekiri buldum.