Ben Köyüme Gidiyorum.. Şiiri - Aynur Meydan

Ben bu bayram köyüme gidiyorum.
Hem de ailemle,
Eşim ve çocuklarımla.
İlk kez hep bir arada orada olacağız.

Oğlum,kızım yanımda elele,
Anneannelerinin doğduğu evi görecekler.
Büyükannelerinin,dedelerinin,dayılarının
Ve daha bir sürü akrabanın mezarını ziyaret edecekler.

Evet annem yok yanımızda anlatsın evin hikayesini,
Her bir eşyanın geride bıraktığı acı tatlı anıları,
Dedem yok kızsın yapılan yaramazlıklara,
Hele canım dayım,annemin yadigarı,yeşil gözlüm
Yok karşılasın bizi daha otogarda,
Üstümü başımı gözden geçirip,açık saçık mıyım diye baksın,
Tırnak kontrolleri,kıskançlıklar,gözünün önünden ayırmamalar yok.
Artık her yer de kalınabilir,her yere gidilebilir korkusuzca.
Çünkü o yok.
Şimdi gözümün önüne en son görüşmemiz ve vedalaşmamız geldi.
Ormancı şapkasının altında sapsarı saçları,
Kaşları çatık ama dünyanın en güzel yeşil gözleri,tıpkı annem gibi.
Ardımdan bakışı,durduruşu ve fotoğraf çektirişi geldi.
Bildi sanki tekrarı yoktu görüşmenin,sondu.
Son kez sarılıp,son kez çekmiştim içime kokusunu,
Annemden sonra canımdı,sadece dayım değil,arkadaşımdı.
Gecenin yarısı bile arayıp derdimi paylaştığımdı.
Yokluğunda terine kimseleri koyamadığımdı.

Şimdi oraya gidiyorum.
Hep istediği gibi onun evinde bayram sabahı.
Onun evinde onsuz bayram geçecek.
Onun fotoğrafları ile konuşarak,o varmış gibi davranarak.
Çocuklarım ve ben hep beklediği gibi gidecek,
Ama ne yazık ki
Elini öpmek yerine,bir mezartaşı başında dua okuyup,
Gözyaşı dökecek.

Sen de rahat uyu annem,
Ben dayıma,köyüme gidiyorum.
Torunların ve damadınla beraber,
Senin,dayımın,tüm sevdiklerimin hasretini gidermeye gidiyorum.