Ben Köylüyüm Şiiri - Harun Erdem 2

Bir daha görür müyüm bilmem
eriği dalında
tarlada domatesi, karpuzu
Bir daha böyle güzel açar mı erguvanlar
ovalar kekik kokar mı
dere kenarları donanır mi yarpuzu

Bunalıp şehir havasından
şöyle bağrını rüzgara açıp
Bursa’dan Görükle'den çıkıp
kendini sakinliğin tam ortasına bırak
ayakların Ulubat Gölünde
başın çınar gölgesinde
ister çek havasını ciğerlerine ıssızlığın
ister kendini çimenlere bırak
Oldu ya içinden geldiyse
bir de cigara yak

Burası taze soğan kokulu
kuzuları baygın baygın meleyen
insanı güneşten kavruk
Anneleri kara çarşaf giyen
Babaları kasketli insanı duygulu
her daim hayata gülümseyen
burası benim köyüm
burası memleketim

Ne zaman usansam şehrin karmaşasından
kendimi bıraktığım yer
Burası ana kucağı
bahçe kenarlarında açan yaban gülleriyle
burası taşlıktepe, burası koru
şurası Zeytintepe Çeşmedere
burası baba ocağı

Burası benim köyüm memleketim
şurası çocukluğum
şuralar İnek otlattığım meralar
bu yollar gençliğim
şu yaşlı amcam,
şu ihtiyar komşum, akrabam
şu mezarlıkta yatan dedem
şu kerpiç ev benim
Burası benim köyüm
soğan kokulu memleketim

Köy ilkokulunda siyah önlükle
hayata umutlandığımız günlerden
genç kız olup, delikanlı olup
göğerdiğimiz günlere
oradan yaşlılığa
tüm hayatı dolu dolu yaşadığım yer
Bu benim köyüm
Ben Köylüyüm
bura benim iğde kokulu memleketim

Burası benim köyüm
Taşlıktepe'den esen rüzgarından bildiğim
Yeldeğirmeni'nden Sığırönü'ne yollarında gezdiğim
Burası benim köyüm
delikanlı olup düğünlerde efelendiğim
genç kız olup sevdama dertlendiğim
zambak kokulu yollarına imrendiğim
kıymetini yokluğunda öğrendiğim
burası benim köyüm
ben tepeden tırnağa köylüyüm
bu yüzden böyle delikanlı
bu yüzden özgür
bu yüzden hürüm

1 Mayıs 2018