Ben Köy Öğretmeniyim Şiiri - Hikmet Aksu

ilk günlerim gelir hep gözlerimin önüne,
dağınık saçlarıyla kızlar, esmer tenli oğulcuklar.
içi genç kızların göz nuruyla bezeli,
dıştan harebe görünümlü binacıklar.

köye ilk vardığımda peşime takılan,
düşen kalkan ve neşeyle haykıran.
kendince eylenecek, coşacak bir bakımdan,
meslek ömrümü çalacak, o sevimli çocuklar.

bezdendi onların okul çantası,
kuru ekmekti, soğandı, günlerce nafakası.
ipliği tükenmiş makara, ezilmiş ilaç kutusu,
söğüt dallarından yapılmış eşekti oyuncaklar.

Silip yazmaktan yıpranmış defterler,
lastik parçalarından silgi, avuç içinde belirsiz kalemler.
zille birlikte koridor boyu neşeyle
koştukça saçlarında şıklayan boncuklar.

soba tutuşturmaya her gün bir geven
titreyen ellerinde, avuç dolusu diken.
teneke kapağı, yırtık boruları tüttükçe sobanın
kapısız sınıfta açılan camsız pencerecikler.

Bir kır gezisi anımsarım, baharda
o ne güzellikti tadı kaldı damağımda.
çelik çomak oynayıp, doymadıkta
bezden topa, meşine koşarca yavrucaklar.

ne güzel buketler yaparlardı kır çiçeklerinden,
ne güzel taç örerlerdi söğüt dallarından.
bozkır çayır, çimendi, çocuksu dünyalarında,
dümdüzdü gözlerinde taşlı, dikenli yamaçlar.

orda bir başkaydı öğretmenlik, bir başka tutku,
eminim oralarda, onlardadır geleceğin umudu.
belki değillerdi kültür fidanları bozkıda
bilirim, onlarla aydınlanacaktır köhne ocaklar.

soframda, sırtımda onundu emek,
market, mağaza onundur, onundur fırınlar dolusu ekmek.
nesisini doyunca tadar, bilir misiniz?
icât edilmedi daha, o minyatür ölçekler.

ben köy öğretmeniyim, yeşerdiğim toprağa akarım
ben köy öğretmeniyim,ellerim nasırlı, ter kokarım.
benim yolum patika, asfalt değil dostlarım
benim otom kağnılar, beygirler, kızakçıklar.