Ben Köy Çocuğuyum Şiiri - Suat Çiçek

Ben köylüyüm
Köy çocuğu
Babam çayırda iken
Anam beni toprak evde doğurmuş
Toprak gibi yumuşak olsun diye yüreğim
Bedenimi höllükle yoğurmuş
Ben köy çocuğuyum

Ben toprak çocuğuyum
Ellerinde nasır ve çamur
Yüzünde yanık, burnunda sümük eksik olmamış
Yeri gelmiş harman savurmuş
Yeri gelmiş kuru yerde
Yastığı taş, yorganı hasır olmuş
Ben toprak çocuğuyum

Ben dağ çocuğuyum
Özgürlüğü dağda
Çobanlıkta
Koyun ve kuzularla melemiş
Çoban kavalı ile türküler
Sümmani’den, Reyhani’den, Usta Veysel’den,
Deyişler haykırmış
Ben dağ çocuğuyum

Ben gurbet çocuğuyum
Gurbetlik çekmiş anamın gözündeki yaşım
O yüzden hüzünlüdür başım
Tat vermez kıvamdadır aşım
Ben gurbet çocuğuyum

Ben göl çocuğuyum
Çekmece gölünde ummanlara dalıp
Kaya diplerinde kurulan hayalleri kumlara yazan
Martılara hikaye eden
Ben göl çocuğuyum

Ben park çocuğuyum
Harçlığını su ve jetona bağlamış,
Şarkısını “küçük, orta, büyük jeton”,
“Buz gibi soğuk su” diye haykırmış
Hayata emekçi
Umuda dilekçi
Ben park çocuğuyum

Ben gar çocuğuyum
Halkalı-Sirkeci tren hattında
Vagonlarda, garlarda tatlı rüyalara dalmış
Çilenin sıcak ve soğuk iklimlerinde
Sabır taşlarından temellere yaslanmış
Ben gar çocuğuyum

Ben şafak çocuğuyum
Battaniyeye sarılıp sıralarda sabahlayan
Kara kalemle beyaz sayfalar karalayan
Karanlık dehlizlerde ışık arayan
Çatılarda, pencerelerde
Ay izleyen, yıldız sayan
Ben şafak çocuğuyum

Ben emek çocuğuyum
Bir yandan mektep
Bir yandan hesap
O yol senin bu yol benim demeden
Yağmur çamur bilmeden
Diyar diyar koşturan
Ben emek çocuğuyum

Ben köy çocuğuyum
Tunçtan duvarlara çarpıp
Dikenli yollardan geçmiş
İyiler arasında baharı
Kötüler arasında zararı görmüş
Hayat mektebinin daimi öğrencisi
Gariplerin sevicisi
Bu yüzden yangın yeridir yüreğim
Bakmayın beşeri takılara
Hepsi birer haykırış, direniş, varoluş simgesi
Bakmayın şehirli görüldüğüme
Ben köy çocuğuyum...