Ben o şirin köyün, kırların çocuğuyum
Beni bu koca şehir’e hayat çekti getirdi
Sinemde dertler filizlendi
Karıştım kalabalıklara
Seç, seçebilirsen.
Ben köyümün sevgisiyle büyüdüm
Özledim sevenini,sevgisini
Bu şehirde yitirdim kendimi
Kalabalıklarda kaybettim benliğimi
Açamam kimseye, gönül evimi
Al getir anahtarını
Aç, açabilirsen.
Kader beni çeke,çeke getirdi
Bu koca kent yedi,yedi bitirdi
Dönüşüm her geçen gün zorlaşıyor
İstesem de,istemesem de
Bu kent benle kaynaşıyor
İstersen dene kaçmayı
Kaç, kaçabilirsen.
Ben kaçamadım,hiç kimse kaçamayacak
İyi,kötü güzel, çirkin, her şeye katlanacak
Tozuna toprağına alışacak
İsini,pasını, hava ile alacak
Sonu malum ne olacak
Son nokta burada konacak.
Kayıt Tarihi : 5.5.2008 19:52:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Belki genetik yapılarımız kadar olmasa bile insanlar ilk yaşamın tadını aldığı toprakların, bölgelerin insanıdır. Bir yandan temiz hava, uluorta açık yaşam insanı
doğayla iç-içe yaşamaya yakın kılarken, kentlerde doğadan uzaklaşan insan doğanın mis gibi kokan temiz havasına değil insanların sıkış tepiş yaşadıkları ter kokusuna alışmak zorunda kalıyor. Kutluyprum..
Şimdi 'sıla' doğduğunuz değil doyduğunuz yer...
kaleminize sağlık sayın Yusuf Değirmenci...
Köyümüze, sılamıza özlemimiz bitmedi, bitmeyecek.
Güzel şiirinizi kutluyor, sevgi ve saygılar sunuyorum.
TÜM YORUMLAR (25)