Ben kimim Şiiri - Yaren Atalar

Allah Yâr Olsun – II

Ey kalbimin ıssız hanesi,
Ne zaman aşkı andımsa,
Bir kuyuya düştü Yusuf’um,
Ve Züleyha’yla değil,
Sabırla sevdim vuslatı.
Aşk, beni bana düşman etti önce
Sonra da benliğimi
Eşiklere serdi…

Gecelerce “Ben kimim?” dedim,
Ses olmadı,
Gündüz “Sen kimsin?” dedim,
Yine sessizlik…
Ta ki susunca içimde
İsm-i Celâl yankılandı:
“Ben size şah damarınızdan yakınım.”
Dedim ki:
“Bense en uzak bendeyim…”

Her secde bir terk,
Her dua bir arayıştı.
Kâbe’ye değil,
Kâbe’nin Rabbine döndüm,
Ve içimdeki en karanlık kuyuya
Nur indi…
Meryem gibi yalnızdım,
Ama doğuruyordum
İçimdeki hakikati.

Ey yâr,
Ey lâ-mekânın sultanı,
Ey gözyaşının bile abd olduğu Sır…
Ben ne Leylâ’yı aradım,
Ne de Mecnun olmayı…
Ben seni ararken
Sana kurban oldum.
Ve kurbanlık sessizlikte,
İsmimi unuttum.

Dünya, bir rüya gibi akıp giderken
Seninle uyandım her şeyin gerçeğine.
Artık ne gam,
Ne vuslat beklerim.
Çünkü bildim ki:
Ayrılık da sendendir,
Sevda da…
Ve ben,
Her iki hâle de “Elhamdülillah Ala kulli hal ” derim.

Allah yâr olsun,
Ona yürüyenlere,
O’nda yok olup
O’nunla kalanlara…
Yâr O’dur
Ve yârsızlık sanılan her hâl
Aslında O’na en yakın zaman…