Ben Kimim? Şiiri - Mehmet Cahit Kuzu

Saçlarımı uzattım, gidecek yerim yoktu.
Kapı eşiğinde bir kahve fincanını parçalayıp bileklerimde gezdirdim sivrilttiğim kısmını.
İki büklüm oturuyordum, buna rağmen dimdik duruyordu omuzlarım.
Saçlarımı uzatmışım ya, sanki şu kapıdan içeriye girecekmişsin ya…
Şimdi ben cephede değilim ama kuma da gömmedim kafamı.
Sanki şimdi gelecekmişsin gibi avutuyorum kendimi.
Sanki o kedi hiç ölmemiş, bağrım hiç delinmemiş.
Fulya gitmemiş, hikmet abi gelmemiş, şarapların tarihi geçmemiş…
Duvarları yumruklarken karnıma yediğim sopanın sancısıyla doğrultamıyordum sırtımı.
Sen benim karnıma yediğim sopaydın mesela.
Hiç beklemediğim anda kaybettiğim onlarca savaşım var,
Sen benim kaybetmek için katıldığım savaşlardanmışsın.
Şarkılarla avutmuşum saçlarımı, şiirlerle kazıtmışım köklerinden.
Herkese kucak açmış bağışlamışımda, bir kendimi affedememişim.
Herkese sıcak yataklar bahşetmiş evimi açmışımda, kendime kapı eşiği olmuşum hiç bilmeden.
Hep kimse ağlamasın ben ağlarım diyormuşum ya,
Herkesi güldürmüşümde, gülünecek bir şey kalmayınca halime gülmüşler gibi hani.
Halimde pek iyi sayılmaz haliyle,
Belinde baltayla fidanlar diken, güze bürünüp kışa methiyeler düzen, çöle hasret kalıp yağmurda çıplak gezen bir herife dönüşmüşüm.
Bakın herif diyorum, dönüşmüşüm.
Dönüştüğüm insana, kalbimdeki devrik liderler kadar kıymet vermemiş,
Onları bile affedip kendime gelince belimdeki baltayı boynuma takmışım.
Ah be İbrahim…
Peygambere yakışır mı iftira…
Ben ki o son put, ben ki putların en irisi, günahsız büt.
Peygamber yalanına alet olacak kadar bedbahtmışım.
Yine de teşekkürler tanrım.
Herkesin yerine ağlayacak kadar iyi bir insanmışım.