Ben Kimim? Şiiri - Adem Bayar

Bugünlerde, duygularım karmakarışık.
Buna ne ben, ne de aklım alışık.
Ruhum bana asi, bedenim de ruhuma tabi.
Bense, boş ver be abi…
Hayat denen bu labirentte
Kendimi arıyorum, elbette.
Her geçen an kendimden uzaklaşıyorum.
Nasıl bu kadar değiştim, ben bile şaşıyorum.
Resimler de olmasa geçmişimle ilgili,
İnanın, tanıyamam kendimi.
Bir de aynalar var beni bana tanıtan,
Onlara bakmasam, kaybolurum bir an.

Halbuki, adımın Adem olduğunu biliyorum.
Ya da, en azından, soranlara öyle diyorum.
Peki ya, ben Adem değilsem?
Benim sandığım her şeyin sahibi aslında ben değilsem?
Ne bileyim, benim değilse kalbim, ruhum, bedenim.
Bana ait değilse aklım, kişiliğim, benliğim.
Belki de ben bir hiçim, ne doğdum, ne öleceğim.
Belki de bir tek andan ibaret geçmişim, bugünüm, geleceğim.
Sanki bir hayalden ibaret anılarım.
Sanki ne bu dünya gerçek, ne de ben gerçekten varım.
Sanki sonsuzluktan sonsuzluğa doğru akmaktayım.
Sanki sonsuz bir karanlığın içinde küçük bir siyah noktayım…

Ama yine de, ‘ben Adem’im’ diyor içimden bir ses.
Öyle olmasa, niye beni böyle çağırsın herkes?
Hem nüfus kağıdımda da Adem yazıyor.
Üstündeki resim de tıpkı bana benziyor.
Evet, ben Adem olmalıyım.
Evet evet, ben Adem’im.
Buna adım gibi eminim.
Peki öyleyse, Adem kim?

Desenize, saatlerdir boşa kafa yoruyorum.
Kendime cevabını bilmediğim sorular soruyorum.
Bir hiç oluyorum, bir ‘Adem’im’ diyorum.
Sonunda, başladığım yere tekrar dönüyorum.
Yazıklar olsun bana, kim olduğumu bile bilmiyorum.
Bir de utanmadan, ‘ben hayal miyim? ’diye soruyorum.
Siz söyleyin, ben hayale benziyor muyum?
Ben, insana benziyorum.
O halde, ben bir insanım.
Düşünsenize, tüm kanıtlar bu yönde.
İnsanlar gibi düşünüyor, konuşuyorum ben de.
Evet, artık şüphem kalmadı insan olduğum konusunda.
Ama hala tereddütteyim kim olduğum hususunda.
Galiba, kimse bilmiyor cevabını bu sorunun.
Galiba, cevabı yok benim kim olduğumun…