Ben Kendini Arayan Bir Köktüm

kaç yöne birden çarptım
kaç soruya birden
yoksa ince bir tavan aralığıydı dünyam

yırttım bildiğim adresleri işte o gün
yüzümü ağularda yıkadım
taşla biçimledim dilimi
en sevdiğiniz çiçeklerin dikeniyle kanadı sesim
uykudaydınız

kimdim, yürüdüm, kimdim
bünyeme yabancı kirlerimden arındım
en uzun yol kendimden geçiyordu insan olmaya
denedim
kara baharı sordum
kıştınız

siyah küller eledim, ölüler ve kentler
geç kalmıştı yola erken çıkan atlılar
doldurdum uzakların hevesiyle heybemi
yarın için ne kadar yaşamam gerekirse o kadar

demek derinleşecekti yaram
bir acı bir acı daha soydum
zaman zaman yer değiştirdi içimdeki fırtına
ben çöldüm, siz kumdunuz
inkarın kapısıydı ve sureti haramilerin
ne söylense kar etmezdi içi boş ve büyük laflar üstüne
tutsak, zindan
pasa sardı sarmaşık

azala azala biriktim, çoğaldıkça yalnızdım
dibine düşen yıldızdım el ayak çekilince
hangi yaprak, hangi daldım, hangi gövde, hangi kök
tanımazdı beni
kutsal kitaplara sorsaydınız

zaman nasıl yürür bir kağıdın üstünde, öyle kaldım
bildiklerim aldattı beni, öyle öğrendim
bir şiirden attım kendimi, bir aşka tutundum
kaç yöne birden çarptım
kaç soruya birden
yoksa daracık kalacaktı dünyam