Ben Kendime İnanmadım

Hep gazlanmak,
Yanımda bir parçam, yârim olsun istedim...
Ben hiçbir zaman kendime inanmadım...

Ne zaman yürüyeceğim dedi isem;
Her seferinde birine umutlandım...
Kafamda olmayacak hikayeler yazdım;
Her seferinde de onlara inandım...
Bir seferinde de kendime inanmadım...

Annem yalvardı oğlum dedi;
Yap dedi, imkan varken ona buna değil;
Sen, sen ol kendine inan dedi...
Ben, ben kendime inanmadım...

Annemin söylediği bir söz daha vardı;
Oğlum, yarın kafanı taşlara vurursun;
Pişman olursun, iş işten geçer derdi...
Ben, ben kendime inanmadım...

Benim hastahanede yatarken;
Ziyaret saatleri zoruma giderdi;
Herkesin sevdiği, kız arkadaşları gelirdi;
Bana, bana akraba, eş dost...

Tadım kaçardı, herkes yüzümü güldürmeye çalışırdı;
Bazen annem dayanamaz kızardı;
Ben de ona...
Ama anlamazdı, tahminde bile bulunamazdı...
Ben, ben kendime inanmadım...

Doktorlar neler buldu neler;
Ben hiçbir zaman düşünmedim kaçtım,
Yok dedim, olmaz dedim, inatlaştım...
Ben, ben kendime inanmadım...

Oysa ışık, umut vardı...
İhtiyacım olan tek şey;
Kendime inanmaktı...
Ben, ben kendime inanmadım...

Oysa kalkardım, bağımlı da olsa;
Önce yürür belki sonra koşardım...
Benim canımı yakan bir tek aşktı...
Ben, ben kendime inanmadım...