Ben, Kendi Yankımın Peşinde
Bir adım atarım, sanki sonsuzluğa,
Ama bir adım sonrası bilinmez, karanlıkta.
Ben, kendi yankımın peşinde,
Her kelimem bir çığlık, ama duyulmaz kimseden.
Yaralarım var, derinlerde saklı,
Ama kimse bilmez, kimse anlamaz o acıyı.
Çünkü hep güçlüyüm ya,
Kırılmadığımı, yıkılmadığımı sanırlar.
Her nefeste biraz daha ağır, biraz daha derin,
Ama içimdeki savaşçı hep direnir.
Ben, kendi yıkıntılarımın içinde,
Bir umut kırıntısıyla yeniden doğarım.
Belki herkes kaybolur bu karanlıkta,
Ama ben, kendi yolumu bulmayı bilirim.
Yıkıldığımda bile, küllerimden yükselen,
Ben, hep yeniden başlarım, sonsuz bir döngüde.
Her duvarın ardında bir sır saklı,
Ama sırlarımı kimseye veremem.
Çünkü bilirim, en derin yara bile
Kendi içinde iyileşir, yalnızca benimle.
Ben, bir yürekte fırtına, bir sessizlikte yankı,
Kendi savaşımın galibi ve mağlubu.
Ama ne olursa olsun, hep dimdik dururum,
Çünkü ben, içimdeki karanlıkla barışık bir yolcuyum.
Kendimle savaşıp, yeniden doğduğum,
Her yara beni güçlendirir, her düşüş yeni bir adım.
Kayıt Tarihi : 20.9.2024 03:51:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!