Bana karişma Şiiri - Nurgül Ankara

Ben özgür bir kadın, ruhum kanatlı,
Zincirsizdir gönlüm, yollarım atlı.
Kendi güneşimle aydınlık, tatlı;
Ben böyle mutluyum, bana dokunma!

Ne kafes tanırım, ne de bir engel,
Rüzgârla eserim, çağlayıp bir sel.
Kendi bahçemdeyim, açan her bir gül;
Ben böyle mutluyum, bana karışma!

Bana sormadıkça fikir beyan etme,
Hayatım benimdir, yön verme, gütme.
Kendi türkümü söylerim, sus emretme;
Ben böyle mutluyum, bana danışma!

Kendi doğrularım, kendi gerçeğim,
Yanlışım da benim, öyle seçeceğim.
Yokuşsam, bayırsam, ben geçeceğim;
Ben böyle mutluyum, bana yanaşma!

Sadece kendime veririm hesap,
Her adıma ben basarım, bu ince bir sap.
Ruhumda özgürlük, yok ona bir kap;
Ben böyle mutluyum, bana sataşma!

Ne kıyasla beni, ne de bir eşle,
Ayakta dururum, her bir nefesle.
Kendi cennetimdir, kalbimdeki sesle;
Ben böyle mutluyum, bana dalaşma!

Gölge etme bana, başka ihsan istemem,
Kendi menzilimdeyim, kimseden yol beklemem.
Dertlerim de benimdir, neşeme söz eklemem;
Ben böyle mutluyum, bana bitişme!

Boyun eğmem rüzgâra, dik durur bu başım,
Kendi alın terimdir ekmeğim ve aşım.
Sabırda kaledir, sükûtta yoldaşım;
Ben böyle mutluyum, bana bakışma!

Kırıldı prangalar, ruhum artık hür,
Gözlerimde parlayan umuttur, bir mühür.
İster duman ol bana, ister ateş bür;
Ben böyle mutluyum, bana bulaşma!

Dünya bir sofraysa, benimdir tabağım,
Kendi ellerimle örüldü bu bağım.
Zirveye tek başıma çıkacak o dağım;
Ben böyle mutluyum, bana alışma!

Söndü sönmez denen o eski yangın,
Kendine vuslattır, kendine dargın.
Ben artık sükûtta, ben artık dingin;
Ben böyle mutluyum, bana yapışma!

Bitti artık ruhu yoran o nöbet,
Hür doğan ömrüme hürriyet ebet.
Kendi gökyüzümde tekim nihayet;
Ben böyle mutluyum, bana yetişme!