Ben kapıyı üstüne kitledim, çıktım

Rönesans biterken İstanbul

Tanrı hepinizden rahatsız olduğu için onu yarattı
ve ben şeytan taşlamaktan tiksindim..
Sanki senin gözyaşların Phanteon'dan çıkıp Nevana meydanına akıyor..
Sanki gerçekten de Tanrı'nın yası bu..

Bazen dünya haritasının ayaklarımın önüne serildiğini görüyorum ve senin bu haritanın üzerinde boylu boyunca uzandığını düşünüyorum Sofonisba..
Asıl yoksulluk o an başlıyor..
İşte tam da o vakit, yaşadığım hayatımın içinde senin örtmediğin ya da kesinlikle ulaşamadığın bölgeler kalıyor..
yalnızca oralara gidebileceğim hissinden başka bir düşüncem kalmıyor..

Zayıf mumun parlaklığı bu,
peşimde ayak sesleri -
şizofren balonlarında ipleri varmış oysa..

r u h u n n e ş e s i b i t t i s o f o n i s b a

Çünkü ben,
pek çok kez ölen kadının çocuğunu sevmiştim gözlerinde..

Ve kendi töreninde yakılan cesetler gibi,
soluyor Tanrı'nın sendeki gizi Sofonisba..

Yine de bir kaç kadeh daha,
çok acıdı değil mi!
Sahi nerede o şimdi..

Ve Tanrı Dostoyevski okumamışsa,
bu dünyayla alakalı çok büyük eksikliği var demektir..

Böyle işte Doktor,
ne istiyorsun benden diye sayıkladığım tranvalar -
beni duyuyorsun değil mi?
Duydun mu beni,
son nefesine kadar benimle olmayan,
kimsin sen -
karşıma çık..

Kimseyi kendim kadar sevemedim Sofonisba,
havva öldü ve ben onca yıl, onca yüzyıl bir kadının yüzüne bakıp kadınım diyemedim..
Kimse artık eskisi kadar tanıdık gelmiyor,
flört halindeki tüm kadınlar bana Violette Szabo'yu hatırlatıyor sadece..

Kırmızı rengi sevmiyorum dediğim gecelerde roman kahramanım hep Kafka, annesinin ağlayışları yüzünden hep susuyordu -
ben ise elimdeki rom kadehini duvara fırlatıp,
sesler duymadıkça,
herkesin roman yazdığını düşünüp,
çöpe atıyorum kendimi..

Saksıdan Tanrı'ya filizlenen bir yaşam bu,
artık Tanrı beni kutsayıp, boş hayallerimi sonlandıracak bir bahar vermeli Sofonisba..

Uyanıyorum,
seni kemiklerimde hissediyorum..

Kül ve Ateş..

- Gökhan Barış Pekşen
- Ben kapıyı üstüne kitledim, çıktım
- 10122017