Ben Kaldım Şiiri - Muhammed Yağmur

Sen gittin…
Arkana bile bakmadan,
Ben bin parçayla kaldım yerimde,
Ve hiçbirini tutacak elim kalmamıştı artık.

Söylemedin bile “bitti” diye,
Ama ben anladım…
Çünkü artık kelimelerin bana uğramıyordu,
Gözlerin içimden geçmiyordu eskisi gibi.

Sevmedin…
Belki hiç denemedin bile.
Ben ise her gün yeniden düştüm sana,
Her seferinde biraz daha kırılarak.

Kalabalıklar arasında bile yalnızdım,
Çünkü içimde sen vardın —
Ama dışımda hiç olmadın.
Gölgen bile uğramadı yanıma,
Ben güneşsiz kaldım… sen ışığını başka yerlere verdin.

Uyuyamadım gecelerce,
Düşünmek yetmedi, dua ettim adını anmadan.
Bir mucize olsun istemedim,
Sadece "bir gün özler mi?" diye sustum sessizce.

Ama gelmedin…
Ve ben, bir daha kimseyi böyle bekleyemedim.
Çünkü bazı eksikler
Kalbin değil, insanın ruhunu delip geçer.

Ve şimdi…
Bir vedaya bile layık görülmeden,
Koca bir sessizlikte
Ben kaldım.