Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Mutluluk denen kavramla öyle uzun zamanlar küs kaldım ki en sonunda hayatımdan çekip gittiğini düşünmeye başlamışken mutluluğu tekrar yakaladığıma inanmaya başladım....... Eğer birazcık çok değil birazcık huzurluysam, ve yaşamımda hatalarım,yanılgılarım, en az seviyede ise ve hala umut diyebiliyorsam bunca yaşadığım şeye karşı, hala sevgi doluysam en önemlisi şu şartlar içerisinde hayatta söz sahibi olmayı başarmışsam......işte ben MUTLUYUM
BENDE..........
KENDİNİ NE KADAR GÜZEL İFADE ETMİŞSİNİZ DOSTUM....YÜREĞİNİZİN SESİNİ YÜREĞİMDE HİSSETTİM..........
SEVGİLERİMLE...........YOLUNUZ VE BAHTINIZ AÇIK OLSUN...DUA İLE.......
duygusal kırılgan ama sevgi sacan
görmesemde varmasamda dostları unutmayan
kibiri sevmem gül yürekleri omuz layıp taşıyan
aşk ile sever aşk ile güler aşk ile küserim
gönül dostlarımı baş üstünde gezdiririm
süleyman erkuvan
yüreginiz kaleminiz susmasın efendim
sevgi ve saygılarımla
Mükemmel yaşamda hep umut olmalı ,sevgi olmalı ki paylaşıldıkça güzelleşsin yürek sesi hep şiirlerle işlensin ki yaşamı her yönüyle görebilelim.Bu anlamda okumuyan bir toplum olmanın sancıları hep içimizde ama ben Antolojide bu anlamda yüreğime yürekleriyle seslenen güzellikler buldum harika bir anlatım mükmmel bir öykü MUTLU OLMAYI İSTEMEK MUTLU KALMAYLA EŞ DEĞERDİR diyorum.tam puan
umarım heep sizde verecek birşeyler olur ve hep .eren el siz olursunuz. herzaman veren eller alanlardan üstndür biliyorsunuz.ellerinize sağlık.
Yaşamaya dair;sevgi dolu,umut dolu bir deneme...Duygu ve düşünce deryanızdan dökülen incileri okumak büyük keyfti...Yüreğinize ve emeğinize sağlık…Kutluyorum…Tam puanımla listeme alıyorum bu güzel eserinizi…
NE MUTLU ARTIK MUTLU OLMA KARARINDASINIZ , BU KARARLA ZATEN OLURSUNUZ OLMANIZ , VE KALMANIZ DİLEĞİYLE SAYGIYLA FATMA HATUN ESEN
BU KADAR GÜZELLİĞİİÇİNDE BARINDRAN BİR İNSAN MUTLAKA HAK ETTİĞİ HUZURU VE MUTLULUĞU YAKALAYACAKTIR...UMUTLARINIZ HER DAİM TAZE KALSIN...TEBRİKLER...TAM PUANIMLA LİSTEME ALIYORUM BU YÜREK DOKUNUŞUYLA YAZILMIŞ SATIRLARI...UVS
Çok değil bundan dört beş yıl öncesine kadar kendimden başka herkes söz sahibi oluyordu hayatım da..........Şimdi ise kendi hayatımda kendim söz sahibiyim......
yeniden doğuşun ayak seslerini okudum yazınızda..güneş artık sizin için doğuyor ve sizin için hayat size gülüyor....beğeniyle ve takdirle okudum yazınızı,tebrikler...yüreğinizdeki umutlar,sevgiler,yaşam sevinci hiç solmasın,sevgi ve saygılarımla...
Çok değil bundan dört beş yıl öncesine kadar kendimden başka herkes söz sahibi oluyordu hayatım da..........Şimdi ise kendi hayatımda kendim söz sahibiyim......
Mutluluk denen kavramla öyle uzun zamanlar küs kaldım ki en sonunda hayatımdan çekip gittiğini düşünmeye başlamışken mutluluğu tekrar yakaladığıma inanmaya başladım....... Eğer birazcık çok değil birazcık huzurluysam, ve yaşamımda hatalarım,yanılgılarım, en az seviyede ise ve hala umut diyebiliyorsam bunca yaşadığım şeye karşı, hala sevgi doluysam en önemlisi şu şartlar içerisinde hayatta söz sahibi olmayı başarmışsam........ İşte ben MUTLUYUM.........Lamia CANAY..........
Harika....Mutlulugun daim olsun....Kim ne derse desin en güzel karar en son karar kendi kararindir....Tebrikler...
Yazıyı okuyan ker insanın kendinden bir şeyler bulabileceği bir yazı olmuş yürekten kutlarım.
Umudunuz ve sevginiz hiç bitmesin:))
Sağlık ve sevgiler... M. Ç.
Bu şiir ile ilgili 25 tane yorum bulunmakta