Sen İstanbul'sun Yüreğimde

Yüreğimin doruğuna düşen akşam sefası
Gözlerimde uyuyan Aşiyan kokulu damla
Ah içimde ağrıyan İstanbul sevdası
Söyle!
Hangi eylül aldı seni benden?
Hangi rüzgâr düşürdü uzaklarıma?

Sen gideli hayalin kilit vurdu gecelerin diline
Kirpiğimin mührü düştü şairliğime
Her şiirde bir gülüp, bin ağlıyor mısralar.
Karanlığa katre oldu gözlerim
Kimsesiz bakışlarımda yağmur
Sığmıyor artık hiçbir iklime.

Ömür akarken saçlarımın ucundan kar beyaz
Bu kaçıncı günüdür sana hasretimin
Kaçıncı hüzün seferidir
Bostancı'dan kalkıp kalbimin adalarına yol alan
bu tarifsiz ayaz?

Uzayan nevbaharlar gibiyken içimde
Yokluğunun eylülünü düşürüp ömrüme
Yapraksız mevsimlere attın
Ah şiir kokulum!
Adını alıp dilimden beni böyle cümlesiz bıraktın.

Özlemin dokundukça zemheri yüreğime
İçime ağlayıp yokluğuna küstüm.
Sesin düştükçe nefesime
Hasreti çaldı dilimde şarkılar
Kendime sustum.

Adın dudağımda aşktı, yemindi dilimde
Gittin!
Mavi bir masal oldun mühürlü gecelerime.

Ne çok isterdim oysa
Her mısrası sen kokan bir şiire demir atıp Pierre Loti'de
Kirpiğinin ucundan bir bakışlık düşmek
gözlerinin demine.

Ah yar !
Dokunamadım bir nefeslik bakışına
Yokluğunun yokuşunda soluksuz kaldım
Çamlıca'da ağladım, Hisar'a düştü gözyaşım
Arnavut kaldırımlı sokaklara gizlendi sana seyrü seferim.

Hasretinin acısına mesken oldu Kumkapı meyhanesi.
Üsküdar'ın kıyısından bakamadık hiç el ele denize
Üşüdü gözlerimde Kız Kulesi.

Şubat değdi sanki tenime
Yokluğun çarptıkça kıyılarına
yüreğimi kanattı gözlerime düştüğün yer
Ah o Kadıköy İskelesi.

Bir tatlı huzuru çok gördü Kalamış
Bilemedi sevgimizi
Aldı birbirimizden bizi.

Kaç söz eskittim gidişine
Kaç gözyaşı döktüm terkedişine
Sustu yüreğim
Ayrılığın adı İstanbul oldu içimde.

Yüzümde saklanan Haliç'ten kalma hüzün
Yastığımda kuruyan gözyaşım
Söyle !
Hangi mevsim yasak koydu seni sevmelerime?
Arzu Karadoğan

21.10.2011