Ben İstanbul'un En Çıplak Yanıyım

Yürüyorum,bir sokak ortasında elimde bavulumla
Yağmur damlaları süzülüyor tenimden
Her kayan damlada
Bir güzellik düşüyor bedenimden,caddelere
Sessizliğiyle kalıyor tüm kederim

Yürüyorum öylece durmadan,
Geçiyorum boğazın en soğuk havasından,
Çekiyorum içime şöyle derince,
Üşüyorum,giyiyorum montumu üzerime.

Arka sokakların birindeyim şimdi.
Bir eskici geçiyor yanımdan
Buruş buruş elleri,donuk bakan gözleri
Ve yorgun bedeniyle…
“merhaba” diyorum
Cevap vermiyor
Çıkartıp montumu atıyorum,arabasına
Yüzü,o buruş buruş haliyle tebessüm ediyor

Yürüyorum,güzel Üsküdar’ın sahillerinde
Geçiyorum,en matemli kız kulesinin önünden
Süzülüyor,gözyaşlarım inceden inceden

Arka sokakların birindeyim gene
Duvar kenarına sinmiş bir kadın
Kucağında minicik bir bebeği
Dağınık saçları,ürkek bedeni ve
Dolu dolu gözleriyle…
“aç mısın” diyorum
Korkuyor,sarılıyor bebeğine
Açıp bavulumu,bir dilim ekmek veriyorum
Gözlerinde ki yaşlar,süzülüyor

İstanbul da o zamanlar
Deli bir yağmur havası
Bense sokaklarda gitdikçe azalarak,emekliyorum

Kız kulesinin resmini çiziyorum gözlerime,
Martıların çığlıklarını hapsediyorum yüreğime,
Boğazın,o derin soğuğu hala üzerimde.
Kaldırımdan bir çocuk geçiyor,elinde tineriyle
Üzerimde kalan ve bavulumdan artan
Her şeyimi veriyorum eline

Yağmur hızlanıyor,gökyüzü aralıksız aydınlanıyor,yıldırımlardan
Daha duraksız kayıyor,gözlerimden yaşlar
Ellerim bomboş,bedenim ise çırılçıplak

Gidiyorum,bir uçurumun en ucuna
Duruyorum,o en derin suların başında
Dönüyorum,arkamdan gelen sese
Duyuyorum,“kimsin” diyor
Haykırıyorum bende
“Ben İstanbul’un en çıplak yanıyım” diye
“Gücüm yetmiyor” diyorum
'İstanbul’un açlığını gidermeye'
“Isıtamıyorum” diyorum
'İstanbul’un arka sokaklarını,
Ben İstanbul’un üşüyen kaldırımlarıyım
Ben İstanbul’un açlığıyım
Ben İstanbul’un güzelliklerinden arınmış
En çıplak yanıyım”