Ben İstanbul'um Şiiri - Yılmaz Çiçek

Sana gelirken, kendime gelmek istemiyorum
Kapılmak istiyorum insanına, suyuna, ezanına umarsızca
Hatırlatmasına izin vermeyecektim; dün gece otobüsün
ardında kalanları, yanımdaki köy ekmeğinin.

İşte gün ağardı, ayırdı işgüzar kirpikler kavuşan çapakları,
Kurumuş dudaklar, kısık ses bahane be bahane
Karşımda dev Fatih!
Yahu bi ben miydim uyuyan, bi de su getirmeyen muavin.

Araladı bacaklarını isteksiz viyadük, üstündeyim artık senin,
Ben üstteyim yaşam altta, ben üstteyim yaşam altta
Bana ait değildin, kim ki senin sahibin?
Aile arkada, sen altımda, yarin yeri Tekirdağ.
Ya ailem ya İstanbul, ya kıskandığım yar ya İstanbul
Kimseyi hatırlamak istemiyorum, ben İstanbul’um.