Ben İstanbul Olabilseydim

Ben İstanbul olsaydım;
En güzelinden bir kızı konduruverirdim Üsküdar’a.
Kadıköy’e üç beş insan daha tıkıştırırdım.
Eminönü’nde balık ekmek arasına birkaç heyecan umut daha kondururdum.
Boğazları düğme yapardım sırasıyla gömleğime.

Ben İstanbul olsaydım;
Galata ile Kız Kulesi’ni kavuşturdum.
Sıvaları dökülen Galata, nasıl da yanıvermişti dalgalar arasındaki Kız Kulesi’ne.
Kız Kulesi sırtını dönmüş Galata’ya.
Şiirlerin her mısrası aralarındaki dalgalardan bahsediyor.
Oysa Galata, dökülen sıvalarına rağmen,
Yüzyıl sonra bile Kız kulesi’ne en yakın.

Ben İstanbul olsaydım;
Şiirler saplardım duvarlarıma.
Necip Fazıl, Cemal Süreya ve nicesi...
Bir şiir olurdum en dokunaklısından.
Her aşığın canını yakan fakat bir o kadar da güzel.

Ben İstanbul olsaydım;
Büyük Ada’ya fayton sesi, denize gemi sesleri fısıldardım.
Eminönü’ne kargaşa, Çamlıca’ya huzur.
Tarihi işlerdim ilmek ilmek Rumeli Hisarı’na.
Fatih’i kocaman bir gururla taşırdım göğsümde.
Kıyılarımdaki kayalara vuran dalgaları boğazıma düğümlerdim.
Kabataş’ı martılarla kucaklardım.

Ben İstanbul olsaydım;
Tüm aşıkları yüreğimde buluşturmak isterdim.
İstanbul’un en kargaşasında, Taksim’de.
Taşları, dengesiz kaldırımları birer birer aşarak,
Güzel anılara başkent olurdum.

Ben İstanbul olsaydım;
Gökkuşakları kondururdum gökyüzüne.
Sonsuz bir sessizlik oluşurdu.
Kimi sustuklarını buğulu otobüs pencerelerine yazardı,
Kimi yüreğine.
Kimi sessizliğe inat bir kahkaha daha atardı.
Kimi de yazamazdı, gözlerinden akardı damla damla satırlar.

Ben İstanbul olsaydım;
Yağmurum dinmezdi hiç.
Birkaç gözyaşına karışır bulurdum yolumu.
Bir köşebaşı kemancısı olurdum belki.
Yazamadıklarımın, anlatamadıklarımın sesi olurdum.

Ben İstanbul olsaydım;
Mecnun’a çöl, Leyla’ya yar olurdum.
Belki de bir tren bileti olurdum aşıkları kavuşturan,
Ya da bir cenaze alayı...
Her nefeste acı çekenlerin,
Yüreklerini dağlardım.

Ben İstanbul olsaydım;
Büyümek istemezdim asla
Hep bir yanım çocuk kalsın isterdim.
Beyoğlu’nun dar sokakları da,
Bunca kalabalığın içinde bu kadar sessiz kalmazdı.

Ben İstanbul olsaydım;
Dertlerim son bulmazdı.
Uçurumlar boş kalmazdı asla.
İçim tenhalaşırdı da içimdeki gitmezdi.
İstanbul olmakta bunu gerektirirdi.
Her zerresini yaşardım usulca.
Belki ruhumu usulca teslim ederdim son demlerinde.

Ben İstanbul olsaydım;
Mutluluk, Kız Kulesi olur kalırdı boğazımda.
Öylesine imkansız olurdu her şey.
Sürülerce kuşlar göç ederdi yüreğimden.
İskele kıyılarımdaki kayalar yosun tutardı.
Ben İstanbul olabilseydim.