Ben İstanbul’da Doğsaydım Kardeşim

BEN İSTANBUL’DA DOĞSAYDIM KARDEŞİM

ben İstanbul’da doğsaydım kardeşim
sevgilimin rüzgarla sevişen o sarı saçlarını anlatırdım size
belki Uludağ’da kendini gösteren o çınarın dibinde
akan bir parmak suyu taşırdım
Kadıköy İskelesi’nde el sallarken ahbaplarıma
Taksim Meydanı bulandığında kana,
göz yaşlarımı saklayışımı anlatırdım size
ve belki dalgaların üstünde boy veren kirini İstanbul’un
ve elbette çığlıklarıyla martılarını
uzattığım ekmeği havada kapan

ben İstanbul’da doğsaydım varoşlarını anlatırdım size
ayda bir kursağına et giren çocuklarını
ve bitpazarında bekleşen işsizlerini
pazar yerine doluşan dar gelirli insanını
tüten fabrikalarını her iki yakasında
ve grevdeki işçilerini omuz omuza
bir yürek halaya duruşlarını güleç yüzleriyle
yükselen binaların önünde yankılanan seslerini
ve Armutlu’da panzerin ezdiği çocuğu
unutmaz anlatırdım size

ben Dersim’de doğmuşum kardeşim
İstanbul’dan yola çıktığınızda
Ankara’nın göbeğinden geçer yolunuz
ve daha birçok şehri yarıp gidersiniz Anadolu’dan
potin seslerinden kaçan kuş sürüsünün içinde
maviye serpilmiştir çığlığım bilemezsiniz
dağdan dağa vururken kanatlarımı
kanamışım kardeşim
bir yaban armuduna bağlamışım dileğimi
kin gütmemiş Hızır’a el açmışım
lokmalar yapıp dağıtmışım ellerimle
pırıl pırıl akan Munzur’un içinde
görmüşlüğüm olmuş suya vuran suretini
bağrı açık yoksul köylüleri
ve izlemişliğim kızıl pullu balığı

doğmuşum tarlasında doymayan kadından
orak dererken sırtında büyümüş
deşmişim alnında biriken acıyı
acıya alışkındır köylüleri, yokluğa, yoksulluğa
ötesini bilmezler kardeşim, bilemezler
kazma-kürekle yolunu yaptırırlar tanklar geçsin diye
ve kaldırım taşlarıyla örülmüş
sade bir sokaktır yarıp geçer çarşısını
ve minaresi zorla yükseltilmiş bir cami
ve orduya ayrılmış geniş bir arazide
hükümetten hükümete çevirmişlerdir Dersim’i
ne bir fabrika, ne yol, ne okul, ne hastane
artacağı yerde eksilmiştir nüfusu

ben Dersim’de doğmuş, kahrıyla büyümüşüm İstanbul’un
sürgünde sürgü veren bir dalı olmuşum meşenin
sen Dersim’de doğsaydın Anadolu’daki kardeşim
yüzünü görmek değil yakınlarının
ben gibi mezarını bile bilemezdin öz dedenin
diri diri Kayışoğlu yarmasından atılan
savunmasız insanları görürdün eli bağlı
bugün hâlâ geçerken korkarak bakıyor insanlar
süngünün zoruyla çocuklar, gebe kadınları
havada parçalanan yüreğin sesini duyardın en azından
ateşe verilmiş insanı görürdün kardeşim
dağlar gördü, su gördü…. taş bile gördü kardeşim
yaprağa sinmiş etin kokusunu
sen Dersim’de doğsaydın eğer
ben gibi belki esmer olurdu tenin
ama en az benim kadar horlanırdın kardeşim
yok yere asiye çıkardı adın

(Adsız Fırtınalar Doğuyor)