Ben İstanbul Şiiri - Hilal Tuğba

ben İstanbul
ellerim kollarım bağlı
öylece yatıyorum tepelerin üstüne
içimden sular akıyor
damarlarımda insanlar geziniyor.
gögsümde hayatlar kuruluyor, hayatlar bitiyor

daha dün bir çift ayrıldı tam gögsümün üstünde
bir kadın atladı köprüden
bir adam çaresizlikten ağladı
bir diğeri öldü yapayalnız evinde
bunu benden ve böceklerden başka bilen yok henüz

ben istanbul
bunca yıllık guzel kadın
aşifte, şuh, asil, mağrur da oldum bir zamanlar
şimdi yorgun ve hüzünlüyüm
geçti gitti sel, kaldı kumlar...