Ben İstabul'a Şiiri - Hasan Başdemir

Ben İstanbul’a âşık…
İstanbul’un ise biraz suratı asık.
Ne oluyor dedim İstanbul sana?
Sen, başlı başına bir köy; tek başına bir şehir;
Ve tek başına koca bir ülkesin.
En önemlisi de benim için
Dünyanın en büyük, en güzel, en ihtişamlı kadınısın.
Şimdi söyle, neden ağlıyorsun?

Senin yedi tepen var.
Bil ki kadınların da cezbedici tepeleri vardır.
Senin de büyük egoların var,
Tıpkı kadınlar gibi…
Senin tek farkın var kadınlardan:
Ben onların egoları ile uğraşamıyorum.
Ama seninle seve seve…
Seve seve İstanbul…
Geze geze İstanbul…
Yaşaya yaşaya uğraşırım!

O kadınlar bana hiç anlatmadılar İstanbul.
Bari sen anlat, buyur…
Neden başladı bu yağmur?
Ben konuşmaya başladım diye mi?
Yoksa mevsim sonbahar mı?
Neden yüzün solgun?
Boğazında bir şey mi var?
Yutkun önce bir, sonra anlat.
Şimdi çıkıp yedi tepene ayrı ayrı bağırsam,
Kız kulesinden sana ağlasam,
Bırakır mısın bu hüznü?
Bana gülümser misin -miş’li zamanlarımız gibi?