Ben İrfan'ım Şiiri - İrfan Görgün

Sert yalçın kayalara çarptı dertli kederli başım
Uçuruma düştü inci dişim
Kan revan içinde kerpetenlerle çekildi tırnaklarım
Kırıldı kolum kanadım
Geçti ruhuma bileğim
Ondandır bu kuş uçmaz kervan geçmez yerde kalışım

Dikenli yollarda geçerken
Sırt sırta vermiş dağlar arasından
Yara bere içinde kaldı vefakar namuslu ayaklarım
Bu vefasız kadir kıymet bilmeyen yerde
Kanadı yıllarca yüreğim
Bulunmadı ilacım
Ondandır solmuş gülüm

Düştüm kara yellin önüne
Savurdu beni kar tipi içine
Aç susuz kaldım günlerce
Açmadım elimi hiç bir zaman namerde
Anlım ak başım dik geldim bu günlere

Çetin kara kışların ortasına düştüm
Buz tuttu capcanlı uzun kalın simsiyah bıyıklarım
Çatladı nasırlı elerim
Döküldü kaytan bıyıklarım
Ondandır perişanlığım

Yandı tenim Suruç’un kavurucu ağustos sıcağında
Ondandır esmer oluşum
İyi piştim dayanıklıyım zorlu hayata
Her yerde ve her koşulda
Ekmeğimi kazanırım alın terimle
Kendimi muhtaç etmem namerde

Yetimiyim kara günlerin emzirdiği Mezopotamya’nın
Yusuf yüzlü çocuğum kaderin savrulduğu Mısır’ın sarayında büyüyen
Miskin bir derviş misali boynu bükük kalbi kırık
Merhametli eliyim Anadolu’nun uçsuz bucaksız bozkırların
Nerede görsem bir garibi
Hatırlarım yoksul kimsesiz Dicle’nin yetimini
Başını taştan taşa vurmuş talihsiz Fırat’ın kardeşini

Bütün acı dolu bu hayata rağmen
Kaderime isyan etmedim hiç bir zaman
İlimdir fendir benim rehberim
Işıkla geldim ışıkla giderim
Işıktadır benim yerim
Karanlıkla yok hiç bir işim
Ben ilim İrfan’ım

İrfan GÖRGÜN