Ben İnsanları Dışkılarından Tanırım…

Kalabalık şehirde,
Bir yolcu otobüsünde geçiyor tüm yaşam
Sessiz,
Hoşlanarak,
Kıskanarak,
Tatlı su gülücükleri sunarsın tanımadığın canlılara,
Bu dört köşe uzun yolda,
Hayatının arkadaş odasına davetlerde bulunursun,
Beyin sinyallerine en yakınları içeri alır,
Birbirinden nefis yemek ve tatlılarla dolu açık büfeni önüne serersin,
Çoğu kişi açlıktan kurumuş bir yaratığı andırıcasına,
Çabucak tüketirler nimetleri,
Gülen yüzle seyredersin onları,
Beğeni toplayıp toplamadığını sorarsın,
Onlarsa, gözbebeklerine bakarak dışkılarını bırakıp giderler,
Son görüş mesafesinde de,
Harikaydın derler,
Sonrasında fevkalade bir partinin ardından,
Danstan yorgun ayaklarınla,
Odanı derleyip toplamak kalır,
Her şey dönünce eski düzene,
Yalnız girersin yatağına,
Sanki hiçbir canlı girmemiş gibi odana,
Yalnız dalarsın rüyana.