Ben, İlk Nur'um Şiiri - İlknur Tavasav

Zamanın olmadığı bir boyuttayım...süre yok,korku yok,neden sorusu yok...tüm kavram kargaşalarından sıyrıldım,ben yıkandım ve sabun köpükleriyle aktı bedenimden tüm endişeler...

Önceleri ne korkardım çok hemde ne çok...ya bir gün vazgeçersen,ya sevmezsen beni bukadar diye.Ama artık korkmuyorum.Nedenmi? sen sevsen ne olur sevmesen ne olur...Ben seni sevdim ya,ben sana yandım ya. Zümrüd_ü anka misali,yandıkca sana olan sevdamın ateşinden küllerimden yeniden doğdukca....Sonuçta sen benim gibi yansan ne olur,yanmasan ne olur...

Ellerini bir kez uzatıp dokunsaydın yüreğime içimde ki sevdamın sen kokan ezgilerinde dansetseydin, yada damarlarımda yelken açsaydın kanın en kırmızısına ve tüm vücudumdaki senin adını fısıldayan en ücradaki hücrelerimi keşfe çıksaydın, belki belki diyorum sana olan aşkımı anlardın anlardın be sevgili...Alınma hemen...ekşitme yüzünü tabi ki biliyorum beni ne çok sevdiğini...Ama bilmediğin benim sevdamda hız sınırının çoktan aşıldığı,yedinci mühürün kırıldığını anlatmaya çalışıyorum...

Bu ömür denilen çarkta bir kez düşmüştü sevdaya yüreğim...Körpeydi toydu,hor görüldü bilinmedi değerim...İstedim ki benim sevdiğim kadar sevileyim...Benim istediğim gibi isteneyim...Ama yok...Olmadı işte...Anam belki tahtımı yaptı ama bahtımı yapamamıştı...Ben de sevilmek isteğimden vazgeçtim.En tutkulu yanımıysa körelttim.Artık büyüdüm,,hamdım ama hayatın çileleyle piştim ve en sonunda keşfettim...Bir sonbahar meltemiyle gönül şehrimi istila edenim; ben,seni sevdiğim gibi kimseyi sevmedim...Bir ışık deme,gelip geçici sanma beni.Ben bir nurum...Ben ilk/ nurum ve sanma ki seni unuturum...