Ben ilk günkü yerdeyim: Hani kışa ara vermiştik.
Kalbim gözlerine dûçar oldu, sen gönlüme muhacir.
Ben ilk günkü yerdeyim: Hani ellerin üşümüştü.
Nefesim har oldu, ellerim esir.
Ben ilk günkü yerdeyim: Hani sofraya oturmuştuk.
Lezzeti gark etti, doymadim; sözlerin tesir.
Ben ilk günki yerdeyim: Hani kahve içmiştik.
Telvesi ezel idi, dostluğu ahir.
Ben ilk günkü yerdeyim: Hani türküler dinlemiştik.
Ezgiler manasina erdi, varlığın iksir.
Ben ilk günkü yerdeyim: sen bana fecir, gözüme nasır.
Yüreğime indin satir satir.
Ben ilk günkü yerdeyim. Ya sen?
10.09.2016
Mustafa GöktaşKayıt Tarihi : 16.9.2016 12:50:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
İlk günü unutmuşsa eğer sevgili, boşa nefes harcama ey fani!
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!