Ben İlim’e Giderim Şiiri - Halil Topaç

Hatırlayıp dostu, mektup yazardım.
Göndermeye, yarım günde giderim.
Gözüm yolda, posta var mı? Bakardım.
Yok deyince, üzülerek giderim.

Ayırırken kurdu, kuzudan şafak.
Şehre düşer yolum, şehir çok uzak.
Çamur deryasına, gömülür ayak.
Her adımda, arpa boyu giderim.

Evvelden bu şehir, küçücük köydü.
Hiç bir yer görmezdim, göz sanki kördü.
İcat bulundukça, her yeri gördü.
Yürümeden ben her yere giderim.

Kimi kırk beş, kimi yetmiş yaşında.
Sıraya girmişler, gişe başında.
Görevli bağırır, masa başında.
Zaman dolar, sıra gelmez giderim.

Telgrafın teline, kuş konmaz oldu.
Telin işi bitti, miadı oldu.
Uzaya kurdular, kaç tane uydu.
Mekiğe binmeden, marsa giderim.

msn, gsm, internet derken.
İşler bitiverdi, dünden çok erken.
Gâh işime, gah gişeye giderken.
İşlerim yolunda, eve giderim.

Şimdi, koca dünya parmak ucunda.
İstediğin kadar el avucunda.
Yedi kıta gözlerimin ucunda.
Yol gitmeden, yedi kıta giderim.

Kim ilim icada, verdiyse kıymet?
Aklını işledi, buldu her nimet.
Aklı kıt olana, etmedi minnet.
Minnet kalsın, ben ilime giderim.