Ben İle Sen Şiiri - İbrahim Halil Demir

Ben, dağlarda boynu bükülmüş,rengi solmuş bir sümbül,
Sen ise gül bahçelerinde, mutluluktan habire şakıyan bülbül,
Ben, elinden imkanları alınmış,hasret kalmış bir tas suya,
Sen ise sevda denizlerinde, yüzen çok güzel kokan bir gül.

Ben,aşkın hamuruyla yoğrulmuş ama, sevda fırınında pişmeyen ekmek,
Sen ise oturmuş sevda meclisinde, işin gücün yalandan sevmek
Ben, hasret kalmış aşkın çöllerinde,sevgiliye duyulan özlemlerin özlemi,
Sen ise karnı doyduktan sonra şükür edilmeyen en leziz yemek.

Ben, sevdiği uğruna her türlü fedakarlığı yapan sevgi hamalı,
Sen ise her sevdadan nasibini alan, gül desenli elbisesi yamalı,
Ben, ellerinde canhıraşane çırpınan,kendini savunamayan sevda mahkumu,
Sen ise öfkesinden şaşırmış,gözünün önünü görmeyen eli kamalı.

Ben,kapı kapı,sokak sokak,hatırın için, sevgi toplayan bir dilenci,
Sen ise görmek istemiyorsun,seni canı yürekten seven genci.
Ben,Mecnun,Kerem,Ferhat, Tahir misali bu yolun aşk abidesi,
Sen ise saçlarını sevda rüzgarlarında uçuşturan en yaman fenci.

Ben,her güzeli sana benzeten, acaip garip bir yufka yürekli insan,
Sen ise şatır bir güvercin,sevda ağacının dallarına konup konup uçan.
Ben,sana zarar vermeden seni avlamak isteyen elinde tüfeği bir avcı
Sen ise beni arkansıra habire koşturan,aşkta ve sevdada fettan bir uzman.
07/12/2005