Ben Hüzünlendiğimde Yağmur Yağardı Bu Şehre

Bir gece vakti sırt çantama doldurdum hayallerimi, geçmişimi, aşklarımı, güzel anılarımı...
Çantamın sol köşesine koyduğum geçmişim, daha ilk adımlarda ağrı vermişti sol yanıma...

Ağlıyordum.
Hıçkırıklarım duyulmasın diye elimi ağzıma bastırıyordum.
Zor olmuştu ama birazda olsa yatıştırmıştım kendimi...

Yorgundum.
Yağan yağmurda ıslanmamak için bir kaldırım köşesine sığındım.
Fakat yağmur o kadar şiddetliydi ki çok geçmeden sırılsıklam olmuştum.

Öyle ya;
Ben hüzünlendiğimde, yağmur yağardı bu şehre...
Toprak kokusu alırdı her bir yanı...

Kaçıyordum...
Belki korkularımdan, belki duygularımdan, belki insanlardan.
Düşündüğüm tek şey gitmekti buralardan.

Hızlı adımlarla yürümeye devam ediyordum.
Şehirden iyice uzaklaşmıştım.
Yağmur hiç durmuyordu, gözyaşlarımın durmadığı gibi...
Sanki beni bir tek o anlıyor da, yaşlı gözlerim belirli olmasın diye durmuyordu.

Çok uzaklarda bir kulübe gördüm, sığınmak istedim.
Ama attığım her adımda uzaklaşıyordu bana...

Çok yorulmuştum.
Yürümek için zorluyordum kendimi fakat dayanacak gücüm kalmamıştı.
Geçmişim çürütmüştü sol yanımı...

Bacaklarımı hissetmiyordum artık, oracıkta yığıldım yere...
Gözlerimi açtığımda göklerden izliyordum yerde yatan cansız bedenimi...
O gece hiç durmamıştı yağmur.
Artık anlamıştım.
Beni bir tek o anlıyordu.

Öyle ya;
Ben hüzünlendiğimde, yağmur yağardı bu şehre...