Ben Hüznümü Tek Başıma Yaşarım

Ben hüznümü tek başıma yaşarım
Gülüşüme eşlik etsin gözlerin
Takılırım her deniz kıyısında martıların peşine
Düşürdükleri tüm kırıntıları toplar ellerim
Annemin babama duyduğu sevgi yeter beni mutlu etmeye
Ki bu bülbülün güle aşkı kadar yücedir
Yağmur yağmasa da ıslanırım ben,
Güneş doğmasa da aydınlanır yüreğim
Isınırım kardelenlerin gülüşüyle
Nazım’ın Tahir ile Zühre’si gelir aklıma
Sen ve elma hikâyesi yani
Yazarım kâğıda ihtiyacım yok kaleme de
Okurum bir başıma olmak anlamsızlaştırmaz sesimi
Ben duyuyorum ya
Her ambulans çığlığında ürperir yüreğim
Her filimde ağlanacak bir sahne bulurum mutlaka
Her sevgili sevgilimdir, severim
Bilmezler duymazlar anlamazlar ki
Onların yerine de terk ederim kendimi
Onların yerine de ihanet eden benim
Arda kalanlara bakarım bazen
Bir dizide başrol
Kullanılmış bir peçete
Yırtık bir tuval
Kırık bir kalem
Okunmamış bir kitap
Bir toka
Buruşturulmuş bir kâğıda yazılmış küçük bir not
Ve okyanus derinliğinde bir ben kalmışım arkalarında
Ki derim daha çok terk edeceğim seni
Daha gidecekler girmedi hayatıma sabret
Sanki aranacakmışım gibi tutarım telefon numaralarını aklımda aramaya korkarak
Ve terk edildiğim tarihler çizik çizik durur hafızamda tanıştığım günü anımsamasam da
Dedim ya ben hüznümü tek başıma yaşarım
Gülüşüme eşlik etsin gözlerin
Al bak sana kalsın numarasını senin vereceğin şiir
Ve hadi gül 683 numaralı fıkraya