Hüznümü kaybettim ben sararan yaprakta,
Meleşen kuzulara baktım, hasret çeken bülbüle,
Karanlığa gülen aya baktım, sisler arkasından.
Ben yolumu değil, hüznümü kaybettim.
Ben neyi aradım dipsiz kuyularda yıllarca
Saçları dağılmış bulut gibi doldum yağamadım,
Çöktü içime yalnızlık, sadece sessizce bekledim
Zira ben hüznümü kaybettim, yani kendimi…
Yangınlarda sol yanımı yaktım, közde çıplak ayaklarımı
Kelebekler uçuştu tepemde rengârenk ve coşkulu
Söz hançer oldu yitiklerim birer toprak yığını
Bense renksiz, duygulanamadım, yüreği insan yapamadım
En kötüsü ben ben olamadım, ben hüznümü kaybettim…
Ömer DENGİZ
Kayıt Tarihi : 6.10.2017 15:13:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!