Ben, ben hiç sevilmedim anam…
Ama ben onları çok sevdim...
Ben hiç sevilmedim anam…
Oysa onlar için neler yapmazdım…
Ben hiç sevilmedim anam…
Onlar beni hiç sevmedi anam…
Umutlarım kırık, yüreğim yanık…
Artık geleceğe umutlu şiirler yazamayacağım…
Ben hiç sevilmedim anam…
Belki de sevilmeyeceğim…
Benim kaderim böyle geldi böyle gider…
Böyle gider anam nereye kadar gider…
Ben, ben hiç sevilmedim anam…
Korkular başladı artık içimde…
Sevilmeme korkusu yalnız kalma korkusu…
Bu genç yaşta yok olma korkusu…
Ben hiç sevilmedim anam…
Güneşlerim doğmaz oldu,
Yıldızlar ışık saçmaz oldu…
Günlerim geçmez oldu…
Ben hiç sevilmedim anam…
Yanar oldu yüreğim…
Solar oldu güllerim…
Dinmez oldu göz yaşlarım…
Anam, ben hiç sevilmedim anam…
Geceleri uyuyamaz oldum…
Duvarları yumruklar oldum…
Bu sevda beni kahreder oldu…
Ben hiç sevilmedim anam…
Şu yaşıma geldim…
Önümde işim aşım vardı…
Cebimde param vardı ben yine de
Yine de sevilmedim anam…
Ben hiç sevilmedim anam…
Ne ellerini tutabildim…
Ne sevdiğimi söyleyebildim…
Ne saçlarını okşadım ne tenini tattım…
Ben hiç sevilmedim anam…
Hiç sevilmedim bitsin artık bu işkence…
Bir yar çıksın artık karşıma bitirsin kötü günlerimi…
O istesin canımı vereyim ben uğruna öleyim…
Ben hiç sevilmedim anam…
Hiç sevilmedim…
Hiç….
Zafer ÖZKAY - 08.06.2006 – Karaman
Kayıt Tarihi : 8.6.2006 22:15:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!