Ben Hiç Ölmedim ki Anne Şiiri - Ayşe Gürgan

Her sabah güneşin doğuşuyla geliyorum sana
Sımsıcak ısıtıyorum yüreğini
Bazen bir çocuğun gülümseyişinde
Bazen şarkı söyleyen kuşların sesindeyim
Duymuyor musun anne?
Bir çiçeğe dokunduğunda
Bir yetimin başını okşadığında
Hissetmiyor musun beni?
Ben hiç ölmedim ki anne
Yağmur olup nur yüzünden öpüyorum
Rüzgar olup saçlarını okşuyorum
Yıldız yıldız doluyorum odana
Ve her gece
Sarılıyorum, sarılıyorum doya doya
Rüyalarında.
Ben hiç ölmedim ki anne
Hala bakmıyor musun duvardaki resmime,
Hala konuşmuyor muyuz gizli gizli, el ayak çekilince
Bitecek demiyor musun bu hasret, bu ayrılık,
Kavuşacağımız günleri saymıyor musun takvim yapraklarından,
“Seni çok özledim
Seni çok seviyorum, yavrum” demiyor musun?
Ben hiç ölmedim ki anne
“Gözden ırak olan,gönülden de ırak olur” diyorlar ya yalan
Biliyorum
Dudaklarındaki dua, yanaklarındaki gözyaşıyım hala
Biliyorum
Her mevsim yeniden açacak çiğdemler
Onlarla birlikte
Ben her mevsim yeniden doğacağım
Biliyorum
Sen yaşadıkça
Sen ismimi andıkça
Hep var olacağım.
Zaten ben hiç ölmedim ki anne…