Ben Hiç Çocuk Olmamışım

Ben hiç çocuk olmamışım aslında,
Hiç çamurdan pastalar,
Kumdan kaleler yapmamışım.
Hiç küsüp nazlanmamışım,
Hiç kimsede barışmak için uğraşmamış aslında.

Camdan seyretmişim çocukları, çocukluğumu,
Akşam ezanı ile hiç koşmamışım eve,
Üstüm başım toz toprak olmamış oynamaktan.
Bakıyorumda şimdi çocuklarıma,
Ben hiç çocuk olmamışım aslında.

"Ne istersin yemekte?" Diye hiç sorulmamış mesela,
Kimse en çok sevdiğim yemeği bilmez hâlâ.
Bir lokma daha fazla yesin diye,
Bakıyorum şimdilerde çocuklarıma da,
Ben hiç çocuk olmamışım aslında.

Bir kucak dolusu oyun hiç sunulmamış bana,
Elmalardan yaptığımız atları saymazsak.
Birde Nezih Abi'nin getirdiği ağlayan bebeği.
Evcilik oyununda bile herşey ben olmuşum da,
Bir çocuk olamamışım aslında...

Uzun cümleler kurup, derdimi anlatmamışım,
Çocukça sırlar biriktirmemişim bir günlükte.
Yeni yeni farkettim de çocuklar büyüdükçe,
Anlatırlarmış her şeylerini annelerine.
Oysa, ben hiç çocuk olmamışım aslında.

Şimdilerde gülümseyerek hatırlıyorum,
Eksiksiz yaşansaydı herşey, yerli yerince
Bu kadar güçlü olabilir miydim, şu hayatta?
Her şey yaşanmışlığıyla güzel ve tadında,
Ben hiç çocuk olmamışım aslında.

Zaman içinde kaybolmuş çocukluğumu
Çocuklarımda buldum belki de çocukluğumu...