Ben Hiç Çocuk Olmadım Anne

Ben hiç çocuk olmadım anne,
Sabahları anne nazıyla uyanan,
Şımarıkca ağlamalar yapan çocuk olmadım.
Yatağımdan her uyanışımda,
Hep soğuk bir evde, ekmeğin kuruduğu kahvaltı sofrasında,
Perdeleri kapalı odalarda uyandım.
Ne nazlanmayı bildim sensizlikde,
Ne ağlamayı yapdım, yanlızlıktaki benle.
Saçlarımı tarayan olmadı anne hiç,
Beyaz yakalığımı hep kendim bağladım.
Ya tersinden,
Ya da yakalıksız koştum okula.
Öğlen eve geLmelerde kapımı açan annem olmadı hiç.
Önlüğümü çıkarmaya üşendim, her soğuk titremelerde.
Ayaklarım demirden bir parçayken,
Yanmayan sobanın yanına kedi gibi kıvrılamadım hiç.
KIRIK CAMIN aralığından izledim anne arkadaşımı,
Sıcak mutfakda, Sıcak çorbasını yudumlarken.
Ben hiç çocuk olmadım anne.
Her bayram herkes bayram diye sevinirken,
Asıl Senin yanımda olmalarını ben bayram bildim.
Ne şeker yemek istedim,
Ne yanından uzaklaşmak.
Başka kapılara gitmek gelmedi içimden,
Senin ellerinle açtığın baklavayı,
Annemin ellerine değmiş şeker tadıyla yedim.
Keşke ben çalışsaydım da sen bana kalsaydın hep,
Çocuk bedenimle ben yorulsaydım.
Sen evde ben işte olsaydım.
Kapı zilini kullansaydım keşke, annem açacak diye,
Yanağıma bir buse kondursaydın her gelişimde.
Ne sen sıcak evde oturan bir anne olabildin,
Ne de ben hiç çocuk olmadım anne.
Ben şimdi sensiz dünya da çocuk olduğumu anladım.
Ama bir anne diye haykıracak sen olmadan,
Şimdi çocuk gibi ağlarım...